এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৭
দেৱজিত।
মগৰ বৰুণে চেতনত পায়া ডৰ।
ইন্দ্ৰৰ পাশক উঠি দিলেক লৱৰ॥৩০৪
বৰুণ পলাইলা দেখি গম্ভ মহাবীৰ।
অৰ্জ্জুনক ধাইলা ঝঙ্কাৰিয়া চয় শিৰ॥
তাৰ স্থূল শৰীৰে আকাশ লঙ্ঘি যায়।
তাক দেখি ধনঞ্জয় ভৈলন্ত বিস্ময়॥৩০৫
মহা স্থূল শৰীৰ দুৰ্জ্জয় চমৎকাৰ।
ত্ৰিশূল ধৰিয়া অৰ্জ্জুনক দিলা ধাৰ॥
ত্ৰিশূলক তুলি প্ৰহাৰিলা হোহ বুলি।
আকাশে চলিলা শূল অগ্নিসম জ্বলি॥৩০৬
বিম্বাদ শবদে শূল আসে আকাশত।
চয় শৰ হানি শূল কাটিলা বাটত॥
গম্ভৰ হৃদয়ে দিব্য মাৰি কুৰি শৰ।
দশ শৰে হস্তীক ভেদিলা দৃঢ়তৰ॥৩০৭
অৰ্জ্জুনৰ শৰত হস্তীৰ গৈলা প্ৰাণ।
পৰিলে হস্তী যেন পৰ্ব্বত সমান॥
বাহন পৰিলা দেখি গম্ভ মহাবীৰ।
ক্ৰোধত কম্পয় বীৰ দুৰ্জ্জয় শৰীৰ॥৩০৮
গদাগোট ধৰি অৰ্জ্জুনক খেদি যায়।
তাৰ গদা পথত কাটিলা ধনঞ্জয়॥
মাধৱেও ৰথ পাচে ডাকে শীঘ্ৰগতি।
তাক মাজ কৰিয়া ফুৰাৱে যদুপতি॥৩০৯
