( ৩৩ )
এহি আলোচন কৰি দুষ্ট ৰাজা যত।
পীড়য় প্ৰজাক মদ গৰ্ব্বে হুয়া মত্ত॥ ৩০৯
কালে ধৰি আছে মনে নপাৱে উমান।
নিতে নিতে তাৰ আয়ু হৰে বিদ্যমান॥ ৩১০
তাতে মহন্তক নিন্দা কৰে অহঙ্কাৰে।
তাতে দুষ্ট গণে আতি বচন বিদাৰে॥ ৩১১
তাহাৰ বাক্যত আতি উলসি উঠয়।
বৈষ্ণৱ হিংসাত আয়ু শ্ৰীহত হয়॥ ৩১২
আৰু কংশ ৰাজাৰ অযুত আয়ু হয়।
বৈষ্ণৱ হিংসাত নব হাজাৰ টুটয়॥ ৩১৩
নৰক অসুৰ কাশি জৰাসন্ধ শাল্লে।
মহন্তক হিংসি নিজ আয়ুক নপালে॥ ৩১৪
আনো যত দৈত্য দানবৰ ৰাজাগণ।
মনুষ্যৰো ৰাজা যত ৰাক্ষস চাৰণ॥ ৩১৫
মহন্তক দ্বেষ কৰি সবেয়ো নাশয়।
এহি মতে কাৰো অহম্মদ নুগুছয়॥ ৩১৬
দুষ্ট ৰাজা গণৰ কুবুদ্ধি নুগুচয়।
তাতে দুষ্ট মন্ত্ৰী পাত্ৰ গণে বুজাৱয়॥ ৩১৭
বলে আসি ৰাজা হৱে পাতেক আচৰে।
অসন্ত আলাপে লোকসব পীড়া কৰে॥ ৩১৮
মনত নমানে মোক কুবুদ্ধি বোলয়।
এহি মতে কলিকালে হৈবে ৰাজা চয়॥ ৩১৯
নাহি ৰাজ নীতি পেট পুষিবাৰ কাম।
অল্প প্ৰজা হৈবে তাৰ লৈবে ৰাজা নাম॥ ৩২০
