( ১৩ )
দম্ভিয়া ৰহিলো আমি কৰি অহঙ্কাৰ।
দেখিয়া ঈশ্বৰে হাসি তুলিলন্ত আৰ॥ ১০৫
মই বৰ হেন মানো তিনিয়ো আপুনে।
পাছে আমা সবাক থাপিলন্ত তিনি গুণে॥ ১০৬
সত্ব গুণে বিষ্ণু ৰজ গুণে প্ৰজাপতি।
মোহোক দিলন্ত প্ৰভূ তম গুণে স্থিতি॥ ১০৭
তিনিৰ গুণত আমি সমান ঈশ্বৰ।
তথাপিও আমাৰ বিষ্ণুসে শ্ৰেষ্ঠতৰ॥ ১০৮
ব্ৰহ্মায়ে স্ৰজন্ত যত লোক নিৰন্তৰ।
সকলকে পালে বিষ্ণু আজ্ঞা ঈশ্বৰৰ॥ ১০৯
অন্তকালে সবাকো সংহাৰ কৰো আমি।
মোক কালমূৰ্ত্তি কৰি দিলা প্ৰভূ স্বামী॥ ১১০
কাল অনুৰূপে মই ব্ৰহ্মা আদি কৰি।
ভক্তি হীনে অধাচাৰে নেওঁ তাক মাৰি॥ ১১১
এতেকেসে মহামুনি সব শ্ৰেষ্ঠতৰ।
তাহান সমান আন নাই জানা আৰ॥ ১১২
মোত হন্তে দৈবজ্ঞ বিপ্ৰসে শ্ৰেষ্ঠ জানি।
সমান কৰিয়া থৈলা ব্ৰহ্মা বেদমণি॥ ১১৩
জানিবাহা দেৱী দুইৰো নাই ভিন্নাভিন্ন।
শ্ৰুতি শাস্ত্ৰ জ্যৌতি দুুয়ো একয়ে সমান॥ ১১৪
দুহানো হৈবেক বেদ ধৰ্ম্ম অধিকাৰ।
এক কৰ্ম্ম এক বিধি আচাৰ বিচাৰ॥ ১১৫
ইটো দুই লোকক বন্দিবে নপাৰয়।
আৰ সেৱা লৈলে শিৰ ছেদিবে লাগয়॥ ১১৬
