বিমোৰত পৰিল। এই সময়ত ১৪২৭ শত আসে বংশীয় চলাই ভূঞাসকলৰ ওপৰত বৰ উপদ্রব আৰু কতে। এই উপত্ন ঐশঙ্কৰদেৱে ইষ্ট- জাক্তি- কুতুৰ আৰু শিষ্য সমূহৰ লগতলৈ তাৰপয় ও লৈয়েদি আহি বৰদোৱাৰ সােমাই গুৰু লগ পৰে। কিন্তু কয়ে মাতৃৰ অশৌচ থকাৰ কাৰ আৰলৈ নোৱাৰিলে। শঙ্কৰদেৱে গুৰু ৰাৰ নেয়া যেন দেখি ওঁত বিদায় লৈ এৰপেটালৈ যায়। এক একে মাতৃ ভাতৃ বিলে শােকত সেই ঠাইত থাকিবলৈ অনিচ্ছা হৈ আছি, তাতে আকৌ শঙ্কৰদেৱক ৰ পেটালৈ যোৱা দেখি মাতৃ উর্শ দৈহিক কাৰ্য শখ। সময়ত সমাপন কৰি সেই ঠাই এৰিবলৈ দৃঢ় প্রতি হল। আৰু শঙ্কৰদেৱ যােৰ দিনৰ মূৰত্ব অতি অাৰু কৃষ্ণানন্দ আৰু মুকুলৰ ভুৱাই নাৱৰ বক্ষবস্তু কালে। ও, যাবতীয় খন- সেই নাৱত বই কৰি লৈ সপৰিবাৰে কামৰূপলৈ বুলি নাৰ মেলিলে। এক পৰিবৰে ভটিয়াই আহি পােন এখমে ডে লােক আলি গাও বঙ্গেশ্বৰ পুৰত থাকে। ইয়াৰপৰা আৰু ছাৰে মণিকুট পৰ্বতলৈ অহাৰােৱা কৰিলি। যাতে যেনো এনি সসীপ নায়ক র স • পাইছিল। আৰু কাৰণেই কেনা গুৰু শৰ কাৰৰ
