পৃষ্ঠা:দন্দুৱা দ্ৰোহ.pdf/১০৯

বৰুৱানী - চাওকচোন আমাৰ আগলৈকো নাই, পাছ লৈকো নাই, এই একেটি মাথোঁন সন্তান; তাইক বিয়া দি উলিয়াই দিলে-মইনো বাচি থাকিমনে?
 হৰদত্ত—তেনেহলেনো কি কৰিবা? কোন ৰজাৰ লৰা আমাৰ ঘৰত চপনীয়া হৈ থাকিব?
 বৰুৱানী—মই হলে সেই দৈৱজ্ঞ দুজনৰ কথাত এক প্ৰকাৰে বিশ্বাস নকৰো যদিও আন প্ৰকাৰে কৰিব পাৰোঁ৷ কোনো ৰজাৰ লৰা যে আমাৰ ঘৰত চাপি নাথাকে সেইটো সঁচা৷ আৰু আমাৰ কলিতা জাতিৰ ৰজাৰ লৰাও কতো নাই যে ইওটা সঁচা৷ অথচ মই মোৰ এই একেজনী জীয়াক বিয়া দি উলিয়াই দিবও নোৱাৰো৷ তাইক আতৰলৈ পঠাই মই এক দণ্ডও জীয়াই থাকিব নোৱাৰো৷ বাৰু, কথা এটা কওঁ আপুনি যদি বেজাৰ নাপায়৷
 হৰদত্ত— মই তোমাৰ কথাত কোনো বেজাৰ নাপাওঁ৷
 বৰুৱানী—শুনক তেন্তে মই ভাবিছো আমাৰ মাই- ছানাক মহীৰামতে বিয়া দি তাকে ঘৰ জোঁয়াই কৰি ৰাখো৷ তাৰে সৈতে আমাৰ তেজ মঙ্গহৰতো কোনো সম্বন্ধ নাই৷ সি মাথোঁন স্বজাতি৷ সি আমাৰ ঘৰতে ডাঙ্গৰ দীঘল হৈছে৷ লৰাটোও ভাল নিৰোগী দেখিবলৈকো শুৱনি লগতে আপোনাৰে দৰে সি বাহুবলী বীৰো৷ যুঁজ লাগিবৰে পৰা সিও এই কুমলীয়া বয়সতে আপোনাৰ এজন সেনাপতি হৈ যুঁজতো সহায় কৰিছে৷