এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
[২৫]
অনন্ত বিৰাট প্ৰাণ সমুদ্ৰৰ হেন্দোলনি
জোৱাৰ ভাটাৰ দৰে
জনম-মৰণ,
বিজুলীত জ্বলি উঠি বৃষ্টিত বাগৰি পৰে
অনন্ত আনন্দ এক
অনন্ত ক্ৰন্দন।
[২৬]
অন্ত তাৰ হোৱা নাই অন্ত তাৰ পোৱা নাই
ধৰি যুগ যুগান্তৰ
মানুহৰ জ্ঞানে,
অন্ত তাৰ পাইছিল নাপায়ো সিদিনা ঋষি
অন্তৰতে, নৈয়ে পায়
সাগৰক যেনে।
[২৭]
অনন্ত অমৃত তৃষ্ণা ৰমনীৰে৷ পমি যোৱা
অন্তঃস্থল ভেদি সেই
মৈত্ৰেয়ী-কণ্ঠত,
প্ৰাৰ্থনাৰ ৰূপ লই বই গল নই হই
অনন্ত সিন্ধুৰ পিনে
যুগ-যুগান্তত।
[২৮]
“অমৃতা নহম যাৰে কি কৰিম বাৰু তাৰে”?
কি কৰিম অন্তহীন
বস্তুৰ পুঞ্জেৰে?
যুগ যুগ ধৰি আজি ’অমৃত' নহওঁ যদি”
একে কথ৷ “কি কৰিম?
হৃদয়ে গুঞ্জৰে! *
- লিখকৰ সুদীৰ্ঘ “ভাৰতবৰ্ষ” বোলা কবিতাৰ এক অংশ।
(২২)
