এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
“চেঙ্গ-চেঙ্গ কৰে হয়! বহাগমহীয়া ৰ’দ
“তুচ্ছ জ্ঞান কৰিছিলে ইতে সিতে পাই॥
“তাকে দেখা পাই যেন কালৰূপী ধুমুহাই
“নিদিলে ভুঞ্জিব আৰু সুখ মিলনৰ;
“উৰুৱাই লই গ’ল চিঙ্গি তাৰে এটি ফুল,
“পেলালে পানীত যেন দূৰ সাগৰৰ॥
“এই কুসপােনে, প্ৰিয়ে! দহিছে হৃদয় মােৰ
“জানাে, মই হেৰুৱাওঁ তােমাক প্ৰাণৰ;
“জানাে, অকালত হায়! চিঙ্গে নিদাৰুণ পােকে
“সিপা কুটি মােৰ এই চেনেহী ফুলৰ॥”
৫
সপােনৰ কথা শুনি বিয়াকুল জয়মতী
কিন্তু কবি, কিবা ভাবি, সিভাব গােপন,
বলেৰে মিচিকি হাঁহি, মাৰি অসত্যৰ হাঁচি,
ধীৰে ধীৰে স্বোৱামীক বুলিলে বচন॥
“কিয়, নাথ! মিছা ভয়! স্বপ্ন জানাে সঁছা হয়
“অমূলক চিন্তা মাথোঁ তােমাৰ সপন।
“কওঁ নাথ! সি কাৰণে চিন্তা এৰি ৰঙ্গমনে
