এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
কিন্তু, হায় পৃথিবীৰ মানুহৰ ক্লেশ ঐ
সহিব নােৱাৰে-
স্নেহময়ী দেৱকন্যা? হৃদয় কোমল অতি,
নৰৰ কেলেশ দেখি চকুপানী পৰে?
সেয়েনে কি তুমি? সেই চকুলো দুধাৰি ঐ
স্বৰ্গীয় কন্যাৰ?
নিচিনাে, নিয়ঁৰ! তুমি কাৰনো চকুৰ পানী,
কতনাে মনতে ভাবি চাওঁ কতবাৰ॥
গুৰু পত্নী হৰি চন্দ্ৰ আকাশ মাৰ্গত ঐ
কলঙ্ক ভয়ত,
নিৰৱে টুকিছেনেকি চকুলাে দুধাৰি, হায়?
নিলাজী হাঁহিৰে হাঁহি বাহিৰে মুখত?
নিচিনো, নিয়ৰ! তুমি কাৰ চকুপানী ঐ?
সদা চিন্তা হয়—
সঁছানেকি স্নেহময়ী জগত জননীয়ে
নৰৰ ক্লেশত কান্দে? তাকে ভাবো মই॥
পৃথিবীত নৰে কান্দে আয়ে দুখ পাই ঐ
