পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৫৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

“বনৰ গোলাপ প্ৰিয়ে! নিজে ফুলে নিজে সৰে,
“আপোন গোন্ধত থাকে নিজে মোহ গ’ই,
“নিৰ্জ্জনে বনত জহে -বনৰ মাজত
“সিকাৰণে মমতা নহয়॥
“কিন্তু তুমি, প্ৰানেশ্বৰি! মোৰ ফুলনীৰ ফুল,
‘আদৰ-সাদৰ কৰি তোলা যতনেৰে,
“তোমাৰ ইকষ্ট মই কিৰূপে সহিম?
‘হায়! প্ৰিয়ে! হৃদয় বিদৰে॥
“তোমাৰ কেলেশ, প্ৰিয়ে! মোৰ হৃদয়ত শেল,
“তুঞ্জিছো যি কষ্ট মই, যদি এশ মুখ
“অন্য কথা এবি তাকে কয় নিৰম্ভৰ,
“নোৱাৰে বৰ্ণাব মোৰ দুখ॥
“হায়! প্ৰিয়ে! যাৰ মুখ দেখিলে আগৈয়ে মোৰ
“উঠলে আনন্দে ঢউ ভুলো শোক দুখ,
“জনমে সন্তাপ অজি দোৰ্ঘোব যাতনা
“কিয়, প্ৰিয়ে! দেখি সেই মুখ?
“যাক দেখি, হায়! প্ৰিয়ে! হৃদয় তোমাৰ নাচে,

(২০)