পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৩৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

ওচৰতে থকা বস্তু মহা ঘােৰ এন্ধাৰত॥
দুচকু থাকিও কণা নেদেখি নিছেই, হায়!
চিনিব নােৱাৰি আজি নিজকে নিজেই চাই॥
নেদেখি নিজৰ দেহা আপােনাৰ হাত ভৰি
নেদেখি পৰ্ব্বত নই কিম্বা বিৰিখৰ ডাল;
দুৰ্গম নলনি হাবি (অগম্য বনৰ ছবি)—
সকলাে সমান যেন নাই ক’তো একো খাল॥
এন্ধাৰ পৃথিবী আজি আকাশ এন্ধাৰে ভৰা
নাই ৰশ্মি জিকিমিকি (গগণ-মাৰ্গত তৰা)॥
দেখিছিলো এই মাত্ৰ জগতৰ চকু সূৰ্য্য
আকাশ-মাৰ্গত জ্বলা, ছৰাই গছত বহা,
নিৰ্ম্মল বিলৰ শােভা পুখুৰি-শুৱনী-কৰা
পদুম (ফুলৰ ৰাণী) পদুম বনত হঁহা॥
সি শোভা এতিয়া নাই, কেনিবাদি আতৰিলে,
দিনৰ সৌন্দৰ্য-শোভা কোনােবাই হৰি নিলে॥
ওলালেহেঁতেন যদি আকাশত জোন তৰা
এই ঘােৰ এন্ধাৰতো কিছু দেখা হ’ল হয়;