পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১৩০

“প্ৰ ‘দম nকতাক যাতনা ভুঞ্জাই এনে
“হিতে নৰকিয়ে খোজে থাকিব জীয়াই;
“ত। লম পাপী নাই জগত-মাজত,
“ঘমে? নিদিয়ে তাক নবকতে৷ ঠাই॥
“‘মই, প্ৰিয়ে! ভাগ্য গুণে তোমাক অন্ধ।ঙ্গী ৰূপে
“পূৰ্ব জনমৰ ফলে পাইছিলো, হায়!
“কেনুৱা যে , মই কি কই বৰ্ণাম?
“ভাঙ্গিলে সি মুখ কিন্তু কণ বিধতাই!!
“সপোনতো ভবা নাই হ’ব। বুলি এনে দশা
“মোৰ কাৰণেই তুমি যাতনা ভুঞ্জিবা,
“মোৰ দোষে চকু পানী ওলাব চকুত,
“মোৰ দোষতেই তুমি কেলেশ সহিবা॥
“মাই কাজ আৰুপ্ৰিয়ে! মোৰ এই পৰাণও,
নপলাওঁ আৰু, মই-সিজে ধৰা দিম!
“কি কাজ পৰাণ ৰাখি? কেলেশ ভুঞ্জাই
“তোমাহেন তিৰুতাক কি ৰূপে থাকিম? ”