পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৫৭

৫৫

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

হাসিয়া বুলিলা জ্যেঠা কি কৰিব আৰ।
ইবেলি পড়িলা ধৰা নাহিকে নিস্তাৰ॥
কহন্তে কহন্তে বজ্ৰ মুষ্টি তুলি বীৰে।
নিমিযেকে প্ৰহাৰিলা ঐৰাৱত শিৰে॥
মূৰ্চ্ছা হুয়া গজৰাজ ভূমিত পড়িলা।
প্ৰচণ্ড শবদ উঠি খলক লাগিলা॥
লম্ফ দিয়া নিমিষে পড়িয়া দেবৰাজ।
উলটি লৱৰ দিলা এড়ি লাজ কায॥
ধৰ ধৰ বুলি খেদি নেই দৈত্যগণ।
প্ৰাণ ৰাখি লৱৰি পলাই দেবগণ॥
মহা ভয়ে লৱৰন্ত দেব পুৰন্দৰ।
কুবেৰ বৰুণ যম বায়ু নিৰন্তৰ॥
চন্দ্ৰ সূৰ্য্য আদি কৰি যত দেব ঝক।
পাছক নচাই সবে লৈলা পলাইবাক॥
বাসবৰ ভঙ্গে ভঙ্গ সবে দেবতাৰ।
পলাই ত্ৰিদশে শৰীৰৰ নাহি থৰ॥
পলাই হৰিণগণ সিংহ দেখি যেন।
দৈত্য ভয়ে দেবৰ অবস্থা ভৈলা তেন॥
কতো দৈত্যগণে দেবতাক খেদি ধৰি।
কাকো কিল মাবি এড়ে সেৰ দেৰ কবি॥
কাকো তুলি থেকেছয বস্ত্ৰ যেন ভাগে।
কাপড় কানিয়ে কতো দেবতায় হাগে॥
নানা বিকৰ্থনা কৰি মাৰে দেবতাক।
দেখি পাছে তাৰকা নৃপতি দিলা হাক॥
সমৰত ভয়ে যিতো জনে পলাৱয়।
তাক খেদি মাৰা সমৰৰ নাতি নয়॥
নিজ দেশ ৰক্ষা ব্ৰত অধিক প্ৰাণত।
নজানে ইসব ভয়াতুৰ দেব যত॥