পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৫৩

৫১

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

এহি মতে যুঝন্তে আছয় দিবাকৰ।
অসংখ্যত দৈত্য মৰি গৈলা ষম ঘৰ॥
হেন দেখি অন্ধাসুৰ ক্ৰোধে জ্বলি গৈলা।
অসংখ্যাত বাণ আদিত্যক প্ৰহাৰিলা॥
পৌষৰ মাসত যেন শিশিৰ বৰিষে।
এহি মতে সূৰ্যক বেঢ়িলা দশ দিশে॥
যেন হিম তিমিৰে সূৰ্য্যক বেঢ়ি গৈলা।
হেন দেখি মহা ক্ৰোধে অগ্নি খেদি গৈলা॥
প্ৰমত্ত বিক্ৰমে বেঢ়ি অসুৰ সেনাক।
তেজোময় শৰ প্ৰহাৰিলা ঝাকে ঝাক॥
দুই দলে পডিলেক পদাতি অপাৰ।
অগনি কৰিলা অগ্নিবাণ অবতাৰ॥
শৰ হস্তে বৈশ্বানৰ হাজাৰে হাজাৰে।
বাহিৰাযা দহে সৈন্য তাৰকা বাজাৰে॥
কাৰে শিৰে কাৰো গাৱে কাহাৰো কাপড়ে।
লাগিযা হয় দেহ নুমাৰে নুৱাৰে॥
দুযো হাতে থাপড়ায় শৰীৰৰ বলে।
আছোক নুমাব জুই দুই গুণে জ্বলে॥
কেহো বস্ত্ৰ পুড়ি গৈয়া ভৈলা দিগম্বৰ।
ভষ্ম হুয়া অনেক গৈলেক যম ঘৰ॥
কেহু কেহু লৱরিয়া পড়য় জলত।
ভৈলা কোলাহল দৈত্য সেনাৰ মাঝত॥
আধা পুড়া অসুৰে পাড়ায় দীৰ্ঘৰাৱ।
মই পুড়ি মৰোঁ‌ ৰক্ষা কৰা বাপ মাৱ॥
অগনি কৰিলা ৰণ অতি বিপৰীত।
কাৰো ৰথ পুড়িয়া কৰিলা চূৰ্ণাকৃত॥
হেন দেখি কালনেমি দৈত্যৰ প্ৰধান।
মায়া বলে প্ৰহাৰ কৰিল মেঘবাণ॥