পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৩৯

৩৭

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

যাহাক সেবিলে ভ্ৰম হয় বুদ্ধি মন।
সি সকল বস্তু সবে সুৰাৰ সমান॥
কৰে পান ভোজন সুৰাক যিতো আনে।
নকৰা বিশ্বাস সি সবক কদাচনে॥
যেন মতে নৰপতি সকলে প্ৰজাৰ।
দেই দণ্ড দোষ গুণ কৰিয়া বিচাৰ॥
সেহি মতে প্ৰজাৰো আছয় অধিকাৰ।
নৃপতিৰ দোষগুণ কৰিতে বিচাৰ॥
নবাধিবা তুমি ইতো কৰ্ম্মত প্ৰজাক।
তাহ হন্তে পাৰিবা জ্ঞানক লভিবাক॥
নিন্দা শুনি নিজ দোষ লবা শুদ্ধ কৰি।
ভাবিলে নিন্দুক মিত্ৰ নুহিকয় বৈৰী॥
সত্য কথা নিন্দুকক:নকৰিবা ৰোষ।
ৰটিলে অসত্য কথা তাহাৰে সে দোষ॥
এহি মহে আনে নানা নীতি তনযক।
বুলিলা বজ্ৰাঙ্গে হিত কথা তাৰকাক॥
পান মন্ত্ৰী সবাক বুলিয়া হিতবাক।
বজ্ৰাঙ্গ চলিলা কৈলাসক তপস্যাক॥
ধৰ্ম্মিষ্ঠ বজ্ৰাঙ্গে যতে যতো শিক্ষা দিলা।
অধৰ্ম্মী তাৰকে তাক কৰ্ণে নুশুনিলা॥
বৈশম্পায়ন বদতি নিয়ে পাছ কপা।
দৈত্যেশ্বৰ তাৰকেয়ো যি কৰিলা তথা॥
বলৰ দৰ্পত থাকি কাকো নগণয়।
কাকো মাৰে কাকো কাটে আপন ইচ্ছাই॥
যাৰ ভয়ে পৃথিবী কাঁ‌পয় থৰথৰি।
জগতৰ মধ্যত নাহিকে যাক সৰি॥
একদিন পাত্ৰ মন্ত্ৰী সমে আসনত।
বসিয়া আছতা ৰাজা ৰাজ সমাজত॥