পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৩৭

৩৫

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

মোহোৰ ককাক যদি অবজ্ঞা কৰিবি।
আপনাৰ টেষে মহা দুঃখক লভিবি॥
প্ৰজাগণে যিতো কৰ দিব তোমাক।
ভৃত্যৰ বেতন বুলি ভাবিবা তাহাক॥
নৃপতিৰ স্বাধীনতা তিল মাৰ নাই।
প্ৰজাৰে সে ভৃত্য মান জানিবা নিশ্চয়ই॥
মিলিযা সমস্ত প্ৰজা হুয়া এক মত।
হাসম্বাৰ মনোগত জনালে তোমাত॥
তাজি আত্মপৰ ভাব সি সব বচন।
সখীসাধ্যে তুমি তাক কৰিবা পালন॥
প্ৰজাৰ অমতে যতো নৰপতি গণ।
নিজৰ সুখক সাধি কৰে আচৰণ॥
নৃপতি নহন্ত সিতো দস্যুৰ প্ৰধান।
কুক্কুৰতো অধম জনিবা তাৰ পাণ॥
পৰম পবিত্ৰ হৈবো নৃপতিব মন।
স্বভাৱ নিৰ্ম্মল সত্য বলিব বচন॥
কৰিলে সি সব কৰ্ম্ম দণ্ড পাই প্ৰজা।
কদাচিতো সিতো পাপ নকৰিব ৰাজা॥
আপনি যি কৰ্ম্ম ৰাজা কৰে আচৰণ।
প্ৰজাই কৰিলে কিন্তু দেই দণ্ড দান॥
সন জন বাহু বলে কৰি অহঙ্কাৰ।
নিবিচাৰি নীতিক আচৰে অনাচাৰচ॥
নিজে পাপী হুয়া পাপ অপৰে কৰিলে।
ধাৰ্ম্মিকৰ বেশ ধৰি শাস্তি দেই সলে॥
শৃগালতো অধম জানিবা সিতো ৰাজা।
নমানিলে তাহাক নপড়ে পাপে প্ৰক্ষা॥
প্ৰজাৰেসে প্ৰতিনিধি পৰোহিতগণ।
যি সকল আজ্ঞা বাক্য কৰিছে বিধান॥