পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৩৪

৩২

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

কাল বৰ্ণ দেহা দেখি ভয় মিলে আসি।
ডাঙ্গৰ ডাঙ্গৰ তাৰ ৰাঙ্গা দুই অক্ষি॥
মুখখান দেখি যেন পৰ্ব্বত গহ্বৰ।
সম্মুখক চাই মাতে শকতি কাহাৰ॥
যেন শুক্ল পক্ষত বাঢ়য় শশধৰ।
দিনে দিনে তাৰকাৰ বাঢ়ে কলেবৰ॥
তাৰ পাৱ ভৱে কম্পে তিনিয়ো ভুষন।
কটাক্ষতে জগত কৰিবে পাৰে ছয়॥
ভয়ঙ্কৰ মূৰ্ত্তি তাৰ দেখি লাগে ভৰ।
দেখি বৰাঙ্গীৰ ভৈলা আনন্দ অপাৰ॥
বৰাঙ্গী স্বামীক মাতি বুলিলা যুগুতি।
তাৰকা পূত্ৰক তুমি পাতিয়ো নৃপতি॥
পূৰ্ব্বত শঙ্কৰে মোক দিয়া আছে বৰ।
তিনিয়ো ভুবনে পুত্ৰ হৈবন্ত ঈশ্বৰ॥
বজ্ৰাঙ্গে বোলন্ত শুনিয়োক প্ৰাণেশ্বৰী।
দৈবস গতিক জানো বুঝিতে নপাৰি॥
তথাপিতো ৰাজা পাতোঁ‌ তযু বাক্য পালি।
এহি বুলি অশোক নগৰে গৈলা চলি॥
বজ্ৰাঙ্গে আনিলা সবে দৈত্যগণ মাতি।
সবাক সম্বোধি কহিলেক প্ৰতি প্ৰতি॥
আমাৰ পুত্ৰক হৰে দিয়া আছে বৰ।
ত্ৰৈলোক্যৰ উপৰে হৈবেক দণ্ডধৰ॥
সুৰাসুৰ নৰ মুনি গন্ধৰ্ব্ব কিণ্ণৰ।
যক্ষ বক্ষ পশু পক্ষী প্ৰাণী নিৰন্তৰ॥
কেশবৰ চক আদি মুখ্য অস্ত্ৰ যত।
কাৰো অস্ত্ৰে কাৰো হাতে নহৈবেক হত॥
শঙ্কৰৰ বংশ বিনে কতো নাহি ভয়।
বিশেষ পুণ যুবা হইয়া আছিয়॥