পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৩৩

৩১

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

কিন্তু মোৰ বংশত থাকোক ভয় তাৰ।
মহাবীৰ হৈবি সিতো ত্ৰৈলোক্য ভিতৰ॥
মহা ধনুৰ্দ্ধৰ হৈবো যম পটন্তৰ।
এহি বুলি অন্তৰ্ধান ভৈলন্ত শঙ্কৰ॥
হেন বৰ পাযা তাৰ মনত উল্লাস।
বৰাঙ্গী চলিলা মহাৰঙ্গে স্বামী পাশ॥
স্বামীৰ লগত কতো দিন গৈলা তাৰ।
স্বৰ্গত অধিক সুখ ভুঞ্জিলা অপাৰ॥
কেলি কৌতূহলে কেবে কতো দিন গৈলা।
শঙ্কৰৰ বৰে বৰাঙ্গাৰৰ গৰ্ব্ব হৈলা॥
দশ মাস দশ দিনে গৰ্ব্ব পূৰ্ণ ভৈলা।
দেবতাৰ ৰিপু এক অসুৰ জন্মিলা॥
যেতিক্ষণে বৰাঙ্গীৰ পুত্ৰ ভৈলা জাত।
স্বৰ্গ মৰ্ত্ত পাতালে মিলিলা উতপাত॥
ঘনে ঘনে ভূমিকম্পে নিৰ্ঘাত পডয।
হালধি ৰুধিব মাংস হাড়ে বৰিষয়॥
ৰুধিৰৰ বৰ্ণ মেঘ সদা আকাশত।
সজ্জনগণৰ ভৈলা বিষাদ মনত॥
আকাশত তেজোহীন ভৈলা ৰবি শশী।
আকাশৰ তাৰাগণ পড়ে খসি খসি॥
নানা বিমঙ্গল মিলিলেক স্থানে স্থানে।
দেখি বাপ মাৱৰ আকুল কৰে মনে॥
আকাশৰ তাৰাগণ যাক ডৰে পড়ে।
সিকাৰণে তাহাৰ তাৰকা নাম ধৰে॥
পুত্ৰ জন্ম কালে তাৰা খসি খসি গৈলা।
বাপ মাৱে ভাবিয়া তাৰকা নাম থৈলা॥
জন্মিলা মাত্ৰকে মেক মন্দাৰৰ সম।
দেখি দেবগণে বোলে ইতো কাল সম॥