পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/১২

১০

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

নমো নমো জগন্নাথ অনাদি ঈশ্বৰ।
মৎস্য কূৰ্ম্ম আদি বহু অবতাৰ ধৰ॥
ত্ৰাহি ত্ৰাহি হৰি লৈলোঁ তোমাত শৰণ।
আপদ বান্ধব কৃপা কৰা নাৰাযণ॥
একে পিতৃ শোকে দেখোঁ দিনতে আন্ধাৰ।
কৃপাব সাগৰ কৃপা কৰা একবাৰ॥
দুৰাচাৰ পুত্ৰৰ নিমিত্তে পিতৃ হত।
হেনয কলঙ্ক ৰহিলেক জগতত॥
চন্দ্ৰ সূৰ্য্য থাকে মানে ৰহিলা কুখ্যাতি।
পুত্ৰেসে পিতৃক মাৰাইলা দৈত্যপতি॥
আৰু তব ঘোৰ ৰূপ দেখিযা জগতে।
দেবদেবী নৰনাৰী ভৈলা ভয ভীতে॥
ইতো কোন ৰূপ বুলি লীলাক নজানি।
তোমাৰ মাযাতে মোহ ভৈলা সবে প্ৰাণী॥
হেন শুনি নৰসিংহে দশন প্ৰকাশি।
মনোহৰ ৰূপে হৰি তুলিলন্ত হাসি॥
প্ৰহ্লাদক হাসি হাসি বুলিলা বচন।
প্ৰহ্লাদ পডিযা আছে নৃসিংহ চৰণ॥
নৃসিংহে বোলন্ত বাপু নকৰিবা শোক।
পৰ্ব্বৰ কাহিনী কহুঁ তাক শুনিযোক॥
আপোনাক আপনি নিচিনা বাপু তঁই।
প্ৰহ্লাদ স্বৰূপে অবতাৰ ভৈলোঁ মই॥
আৰু এক কথা কহুঁ শুনা এক চিতে।
নৰসিংহ ৰূপ মোৰ হিৰণ্য বধিতে॥
তযু পিতা বৈকুণ্ঠে আছিল মোৰ দূত।
বহ্মশাপে জনমিলা অসুৰ যোনিত॥
ই জন্ম এডাই পাছে হুইবেক ৰাৱণ।
ৰাম অবতাৰে তাক কৰিবু নিধন॥