পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/১০

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ

অসুৰে ভাবিলা মৰিলেক নাৰায়ণ।
পৰম আনন্দ ভৈলা দৈত্যেন্দ্ৰৰ মন॥
আথে বেথে নাগপাশে বন্ধন কৰিলা।
লৈয়া আপনাৰ নগৰক চলি গৈলা॥
সেহি সময়ত যে গৰুড় পক্ষিৰাজ।
মনত বোলয় কিনু মিলয় অকাৰ্য্য॥
ত্ৰৈলোক্যৰ নাথক অসুৰে বান্ধি নিলা।
এহি বুলি পক্ষিৰাজ উড়াৱ কৰিলা॥
বৃক্ষ লতা হস্তী ঘোড়া মহিষ পৰ্ব্বত।
উড়াইলা নৰ নাৰী আসন্তে পথত॥
উথলি পাখাৰ বাৱে সাগৰৰ জল।
মহা ঢেউ লাগি বুড়িলেক কতো স্থল॥
কত প্ৰাণী উড়ি গৈয়া জলত পড়িলা।
দেৱাসুৰ নৰ মুনি ভযে ভীত ভৈলা॥
কত উঠে কত পডে কত পানি খাই।
বাল্য বৃদ্ধ অসুৰৰ অনেক বিলাই॥
দৈত্য সমে হৰি উডাইলা বহু দূৰ।
নৃসিংহক এড়ি দিয়া পড়িলা অসুৰ॥
পৃথিবীৰ উপৰে পডিলা দৈত্যপতি।
গিৰগিৰ শবদে লডিলা বসুমতী॥
পৃথিবীত পড়ি কত দূৰ ভৈলা খাল।
ব্ৰহ্মাৰ বৰত তাৰ নিমিলিলা কাল॥
আগে বেথে উঠি দৈত্যে চাহে দশ দিশ।
গৰুডে হাৰৰ মেলি দিলা নাগপাশ॥
হৰিক কোলাত লৈযা আছে পক্ষিৰাজ।
মাধবে বোলন্ত কিবা মিলয় অকাৰ্য্য॥
গৰুড়ক এড়ি দেৱ দিয়া দেব হৰি।
অসুৰ সহিতে লগাইলেক জড়াজড়ি॥