এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ডেচ্দিমোনা
১৬
ডিঙ্গিত সাবতি ধৰি শুধিলে অমিলী
“কাৰ দোষে, সখি! আাজি ই দশা তোমাৰ?”
“কাৰো নাই দোষ, সখি!” বুলিলা সুন্দৰি!—
“আপোনাৰ কৰ্ম্ম-ফল! দোষ আপোনাৰ!!
এই বুলি আদ্যোপান্ত বুলিলা সখীক,-
শুনিলে অমিলী টুকি চকুলো দুধাৰ॥
(১৮)
কান্দি কান্দি ক’লে সখী অমিলী তোমাক
“তেনে, সখি! মোৰ দোষে ই দশা তোমাৰ!
“স্বোৱামীৰ কূট বুদ্ধি, মোৰ মুৰ্খামীত
“অকালত পালে ধ্বংস সোণৰ সংসাৰ!!
“বুজিব নোৱাৰি, সখি! স্বামীৰ ছলনা
“মনে মনে দিলো আনি ৰুমাল তোমাৰ!
“হায়! সখি! আজি দেখোঁ সেই ৰুমালেই
“অগনি জ্বলাই পোৰে তোমাৰ সংসাৰ!!
“ই পাপৰ ফলে, জানো, (কান্দিছে পৰাণ!)
“নৰকতো স্থান মোৰ নহ’ব নিশ্চয়!”
এই বুলি কান্দি সখী ক'লে ওথেলোক,-
সেনাপতি! সখী মোৰ অসতী নহয়॥
