নিবেদন। অসমীয়াৰ ভিতৰত বেপাৰীৰ সংখ্যা কম; যি দুই এজন আছে, তেওঁলোকে পঢ়ি বেপাৰত সহায় পোৱা বিষয়ক কিতাপ অসমীয়া ভাষাত নাই বুলিলেও হয়। মই এই কিতাপত টাটাৰ জীৱনী চমুকৈ বৰ্ণনা কৰাৰ লগে লগে সাধ্যমতে বেপাৰ কৰাৰ নিয়ম প্ৰকৰণৰ বিষয়েও চমু আভাস দিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ। আমাৰ ভাষাত শিশু-সাহিত্যৰ বৰ অভাৱ দেখা যায়। মোৰ এই নাওমান কিতাপখনি মৰ্মৰ শিশুসকলৰ আগত আগ বঢ়ালোঁ, তেওঁলোকে আদৰ কৰে যেন। এই কিতাপত হোৱা সকলো দায়-দোষকে ৰাইজে মাৰ্জ্জনা কৰি ইয়াক আদৰ কৰিলে চিৰকৃতজ্ঞ হন। ( 2 ) যি দুজন! সদাশয় পুৰুষে এই কিতাপৰ ভুল-ভ্ৰান্তিবোৰ অনুগ্ৰহ কৰি
খুৱাই দিছে, তেখেত সকলৰ ওচৰত কৃতজ্ঞতা-পাশত আৱদ্ধ থাকিলোঁ।
এই কিতাপৰ প্ৰেছলৈ দিয়া কপীটে। যোৰহাট নৰ্ম্মাল স্কুলৰ মৰমৰ শ্ৰীমান প্ৰিয়নাথ দাস আৰু শ্ৰীমান শ্ৰীহৰি ডেকাই লিখি দিছিল; তেওঁলোকৰ শলাগ লৈছো। যোৰহাটৰ শ্ৰীযুক্ত অব্জধৰ বৰকটকী ডাঙ্গৰীয়াই কিতাপ- খনৰ ছপা কৰা ভাৰ গ্ৰহণ কৰি পৰম উপকাৰ কৰিলে। উত্তৰ লক্ষীমপুৰ, ৩০ ভাদ্ৰ-৪৮১ শঙ্কৰাব্দ। বিনীত— শ্ৰীশ্ৰীৰামচন্দ্ৰ দাস। ১৫/৯/২৯ ইং।
