এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭১৬(ঠ)
জুৰণি।
কান্দো-কান্দো মন-প্ৰাণ কান্দন ওলাই নাহে,
শোকাশ্ৰু উপচি পৰি, চকু-লো নিজৰি আহে!
ঘনে-ঘন নিশ্বাসত ভগা-বুকু ভাগি যায়;
দীঘলীয়া হুমুনিয়া’—অৰ্থ তাৰ অন্ত নাই!
মৰ্ম্মথল মষিমূৰ কৰি কিহে অসাঠন
কৰে আতি বিচাটন দগ্ধ দেহ-প্ৰাণ-মন!
নেদেখাত দেখি থকা প্ৰিয়তম লগৰীয়া,
সহধৰ্ম্মী সহযোগী সহকৰ্ম্মী সমনীয়া,
তনুত্যাগী হল বুলি বিজুলী-বাতৰি আহে;
অকলশৰীয়া ভেলা মোৰ বিষাদত ভাহে!
নামানে যে মনে মোৰ নাহে প্ৰাণে পতিয়ন,
খুহুটীয়া 'ৰসৰাজ’ স্বৰ্গী হোৱা বিজ্ঞাপন;
ৰাজ-বেজ বৰুৱাক মাৰে কোনে, সাধ্য কাৰ?
মৰিও অমৰ তেওঁ লেখনীৰে আপোনাৰ;
'অসমীয়া ভাষা' নাম আছেমানে জগতত,
'কৃপাবৰ' লক্ষ্মীনাথ অমৰ ই মৰতত।
