গদা।— (ক্ষন্তেক নিটাল মাৰি) আঁতৰিলে বাঁচে প্ৰিয়া।
ৰক্ষা পৰে আৰু মোৰ দেশোদ্ধাৰ পণ।
—ৰাখোঁ অনুৰোধ।
( অনিচ্ছাত এখুজি-দুখুজিকৈ আঁতৰ হয়)
জয়া।— ৰক্ষা কৰাঁ, মহাপ্ৰভো।
—নিয়াঁ নিলগাই।
(বন্দীপালৰ প্ৰৱেশ)
বন্দীপাল।— “হেৰ, ধোদ্হঁত! তহঁতে ইমানপৰলৈ শুই আছ। এতিয়াও
একো দিহা হোৱা নাই! শাস্তিলৈ বন্দী কেতিয়া নিবিহঁক?
১ম, প্ৰহৰী।— (খক্মক্ কৈ উঠি) এৰা হয়, বেলি উঠিল। খৰ কৰিব
হে লাগিল।
২য়, প্ৰহৰী।— (লৰালৰিকৈ উঠি) বেলি উঠিল হে বুলিছ, দুপৰ হল।
ভাল হৈছে, আজি আৰু কপালত কি আছে কোনে কব?
বন্দীপাল।— মই হলে তহঁতক হে পেলাই দিম, মোৰ গাত দোষ নাই।
১ম, প্ৰহৰী।—(জয়মতীৰ কাষ চাপি) যি কৰে ঈশৰে! হেৰ, ককাইহঁত!
আহ, খৰ কৰ, দুৱাৰ মেল, উলিয়াওঁ, ধৰহঁক।
বন্দীপাল। —পলম নকৰিবি। সিটো বাটেদি পোনাই লৈ যাগৈ। মই
বিষয়াক জনাই আহি, পাচতে গৈছোঁ।
(বন্দীপালৰ প্ৰস্থান)
