এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫১
জয়মতী।
পদ্মা।—কিনো কওঁ।
দেখিছাঁ বৰুৱাদেৱ, কি কৰোঁ উপায়।
বৰুৱা।— কি দিম উপায়।
দিব পাৰোঁ প্ৰাণ মোৰ, হলে উপকাৰ।
কিন্তু হাঁয়, অনুৰোধ নোৱাৰোঁ ৰাখিব; —
এনুৱা কৰ্ত্তব্য মোৰ।
আহিনী।— নাজানে অপৰে কেৱেঁ।
বৰুৱা।— নকবাঁ সি কথা।
প্ৰাণৰ মমতা ৰাখি হোৱা নাই মই,
অটল ইৰূপ। হব মোৰ প্ৰাণদণ্ড,
নাই তাৰ ভয়; কিন্তু সদা লাগে ভয়
কৰ্তব্য পাহৰোঁ বুলি।
পদ্মা।— নিলগে এবাৰ দেখা?
বৰুৱা।— নধৰৰিবাঁ টানি।
বিদৰিছে হিয়া মোৰ, পাষাণ যদিও,
মহাসতী পীড়নত। পমিছে হৃদয়,
অবুজন বালকৰ দেখি শোক-দুখ!
নাভাবিবাঁ ৰখা নাই তৱ অনুৰোধ,
প্ৰাণৰ মমতা ৰাখি।
পদ্মা।— কুশল বাতৰি তেনে দিয়াঁ তুমিয়েই।
বৰুৱা।— সখী তৱ বন্দী এবে।
নোপোৱাঁ বাতৰি, নোপোৱাঁ সন্ধান একো
ৰাজ-আজ্ঞা বিনে।
