এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬২
[ ৩৬ অ
শ্ৰীশ্ৰীশঙ্কৰদেৱ-মাধৱদেৱ চৰিত
ব্ৰহ্মাৰ মনুৰ অহ্নি পঁচিশ বৎসৰ।
চেপেটা ভৈলেক ভোগ শুদ্ধ নৰকৰ॥ ১৫॥
আগদান্ত উছলা নৰ শৰীৰ ধৰিল।
ডাৰি গোঁফ নগজে নুহি জ্ঞানশীল॥
কোনো বা জনমে লাগ পায়া আছো তাক।
কোনখানি মই কহিলাহো মিছা বাক॥ ১৬॥
মৰে মহা তাপত পুল্ৰৰ শোকে পুৰি।
তাপ দূৰ ভৈল সুস্থ-মন ভেল বুঢ়ী॥
ভক্তে সমে তোমৰা ভুঞ্জিবা মুঠি এক।
এতেকতে সুবাসনা লগ ধৰিবাক॥ ১৭॥
সকল প্ৰকাৰে তাইৰ হিতকে চিন্তিলো।
কেন মতে মই মিছা বোলন্ত মাতিলো॥
ভাল ভাল বুলিয়া শঙ্কৰে প্ৰশংসিলা।
সমস্ত ভকত সবে ভোজন কৰিলা॥ ১৮॥
ৰজনী প্ৰভাত জানি পাছে লৰি গৈল।
শুনা আৰো এক দিনা যেন কথা ভৈল॥
চিলাৰায় দেৱানৰ বিলাত পাইলন্ত।
নদী তীৰে বাথান থানত ৰহিলন্ত॥ ১৯॥
সপ্তত্ৰিংশ অধ্যায়
—তীৰ্থৰ পৰা প্ৰত্যাগমন—
ঝুমুৰি
সিয়োদিনা সেহিমত, | চাউল আদি বস্তু যত॥
কিনিবাক নপাৱন্ত, বহি সবে আলোচন্ত॥১॥
