পৃষ্ঠা:চুপহি.djvu/২৩

১৭

দুটি বাট।

বাতে বাচ লই তাৰ অতি দূৰলই।
মৌপিয়া ভোমােৰা আদি আনিছে বলাই॥
অব্যক্ত মধুৰ ৰাৱে ভােমােৰা মাখিৰ ।
উঠিছে সিঠান জুৰি গুণ গুণনীৰ॥
সঁচা পদুমেৰে ভৰা হৃদি সৰােবৰে।
শ্যম পত্র বপুতলে ফুলিছে হাঁহিৰে॥
বিনয়-সেৱালী ফুল গুণে নম্র হই।
কোমল আমল ভাৱে সবাকে মােহয়॥
মালতী-সৰলা-ফুলে ভৰা যিটো থান।
স্থিৰতা-কুমুদে বর্ষে আনন্দ মহান॥
গােলাপ-বদান্য ফুলে শাঁতে স্বৰ সবে।
উত্তাপে তাপিত হিয়া দুখী সকলােৰে॥
স্বৱদেশ প্রেমিকতা ৰাঙলী জৱাৰে।
ৰঞ্জিত কৰিছে ঠাই বিমল ৰাগেৰে॥
চেনেহী সুবাচী ফুল দয়া সৰু জুতি।
দুখ চিতিকনীতেই পমি যায় অতি॥
সদাই ৰঙ্গালি ফুলে চেনি চম্পা যেনে।
ধাৰা সাৰে বৰষয় সােৱাদ সঘনে ॥
গুণী-মানী কত ফুল ইয়াৰ বাহিৰে।
ফুলি জমকাই ঠাই তুষিছে সবাৰে॥
সুফলা গছৰ লেখ আছে যে কতনো।
ইটী বাটে পখী হলে ভূঞ্জিবা আপনে॥
যদি সােধ কোনে যাব পাৰে ইটো বাটে।
তেবে কওঁ শুনা তুমি অতি সাবহিতে॥