এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৬
চন্দ্ৰাৱলী।
পুৰন্দৰ। মহাৰাজ লগ পালোঁ হাবিৰ মাজত
ক’ৰবাৰ বহুৱালি গোৱা
জধা মুৰ্খ বিদুষক এটা,—
নাম শুধিলত ক'লে,-‘ধনঞ্জয়’ বুলি;
তাৰ কথা শুনি থাকোতে থাকোতে
বেলি হ'ল,—দোষ নধৰিব।
ধৰ্ম্মপাল। কেনেকুৱা বিদুষক লগ পাইছিলা?
কিনো কথা শুনি থাকোতে তোমাৰ
বিস্মৰণ হ’ল খাবল'কো?
পুৰন্দৰ। নহব ৰাজন,
যেনেকুৱা কথা কৈছিলে
তাক এৰি নোৱাৰিলো বেগতে আহিব।
মূৰ দাঙ্গি ওপৰৰ পিনে
ক'লে প্ৰথমতে,—
‘এতিয়া দুপৰ বেলি হল,
অলপ আগতে হৈছিল এপৰ মাথোন,
আৰু, খন্তেক পিচতে হ’ব
তিনি পৰ আজিৰ দিনৰ;
এইদৰে লগে লগে সময়ৰ
জীৱনৰ ক্ষয় পাই যায়,—
তথাপি মানুহে ভাবে
আছে মৃত্যু বহুত দূৰত।'
ধৰ্ম্মপাল। ক'লে দেখোঁ যথাৰ্থতে জ্ঞানৰ কথাকে।
