সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:গুৰুদক্ষিণা.djvu/৩৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

মূৰত হাতি দেখিছিলো, আপুনি সেই হাঁহি মাৰ নিয়ালে। চাই থাকোতেই নাহি আকৌ পাখি। এতো চিন্তা নকৰিব, আমাক চিত্তে বিদ্যা শিকিবলৈ বিদায় দিক। দৈৱ-মোৰ লাহিত ঐ! মইনো কেনেকৈ সহা? এতিলানো নেগেণ্ডি থাকি। নোৱাৰে। দেখেন। | ( শোক কৰে, চকুৰ পানী বয়) ।-আইতা, সফিলে সম্পদ নসফিলে আপদ। আমাক মনেৰে বিদায় দিলে অলপতে আমাৰ বাৰ সফল হবে। মাত, শোক পৰিহাৰ কৰি বিদায় দিক। নিজৰ কৰ্তব্য কামলৈ মোহত পৰি পিঠি দি বৰ অ কাৰ্য্য। দৈৰ।-ই তোমালোকৰ সহায় হক, শয়ে মনোবা। পূৰ্ণ কৰাই কোলাৰ ব যেন মোৰ প্ৰচুৰ চমণে কোলালৈ ৰান। ইয়াৰ বাহিৰে মই দুনীনেনা কেনেকৈ মোৰ বুলি যিয় নি? | ( লৰাৰে সেৱা কৰে। বল।-আহা গোপাল, মোৰ িলওঁ। | (ইমো সেৱা) ২।শৰণিত, না না, এখানে তোমালোকৰ লাৰ। বিডি।