এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২০৫
গদাধৰ।
ৰজা।— আপুনি যে ডুবিলাঁই আনকো
ডুবালাঁ। কুমন্ত্ৰণা কাল হল
এই জীৱনৰ! সমুখে নাহিলাঁ তুমি,
হানিলাঁ পিঠিয়ে।— বিকাৰত প্ৰাণে মোৰ
কৰে চাটিফুটি! ঘোৰ ৰাজদ্ৰোহী তুমি;
উচিত তোমাক দিয়া তুৰন্তে শালত।
কিন্তু, ফল নাই আৰু সি প্ৰতিবিধানত,——
মৃত্যুৰ পাচত যেনে ঔষধ ব্যবস্থা!
বুঃ গোঃ।— ক্ষমা কৰাঁ স্বৰ্গদেৱ!
ৰজা।— ক্ষেমে কোনে কাক?
আপুনি নেপাওঁ ক্ষমা। কিমতে ক্ষেমিম
হাঁয়, পাপীয়ে পাপীক!
বঃ গোঃ।— নকৰাঁ আৰোপ
সৰ্ব্বদোষ মন্ত্ৰণাত। আপোন বিবেক
দায়ী অৰ্দ্ধেক-অধিক। ধৰ্ম্ম-বুজনিৰ
নাছিল অভাৱ তৱ; নহল তথাপি
তেতিয়া চেতন লেশ, নুঘুৰিলাঁ তুমি।
বৃথা চিন্তা এতিয়া তোমাৰ, বৃথা আৰু
অৰ্থশূন্য় অনুতাপ।
বৰপাত্ৰ।— ভাগ্য়ত জানোবা
আৰু আছে কিবা লিখা!—নেথাকে নিশ্চিন্তে
শুই সিংহ গদাপাণি।
ৰজা।— নাজানোঁ নিকাৰ
কত লাগিব ভুজিব।
