পৃষ্ঠা:কেন্দ্ৰ সভা.djvu/১৫

ফুকন ডাঙ্গৰীয়া৷ অসমৰ এজন লেখৰ মানুহ । তাহানি সৰুতে তেখেতে টোলত সংস্কৃত পঢ়িছিল। তেখেত বিশ্ব দ্যিালয়ৰো নিচেই গোন্ধ নোপোৱ৷ মানুহ নহয়, এণ্টে লৈকে পাঢ়ছিল । পাচে বাপেক ঢুকালত জানিবা গৃহ জঞ্জালত পৰি স্কুল এৰিলে । কিন্তু ইংৰাজী লিখাপঢ়া হলে ভাল কৈ শিকি ছিল । তেখেত ৩০ টকীয়া কেৰানীৰ পৰা উধাই গৈ চিৰস্তাদাৰ। হৈচিল, আৰু সুখ্যাতিৰে কাম চলাই পেন্‌চন পাইছে। যদিও .চাকৰি কবিয়েই । বয়স কটালে, তেখেতে বিদ্যাৰ চৰ্চা এবা নাছিল, ঘৰত সদাই নানাবিধৰ পুগি চাই থাকে । সভাপতিয়ে অনুৰোধ কৰি বহিলতে ফুকন থিয় হল, দুবাৰ থেকাবিলে, এবাৰ মুখ মুচিলে আরু চাৰিও ফালৰ মানুহবোৰলৈ চাই ললে । ইফালে গোটেই সভাৰ মানুহে হাত চাপৰিৰে কোঙুল লগালে। । পাচত তেখেতে ককালত হাত দি কুপক মূনটি আগলৈ আগ বঢ়াই, গম্ভীৰ সুৰত কবলৈ ধৰিলে,—“সভ্য ডাঙ্গৰয়া সকল ! তাহানি আমি ডেকাকালত, সভাসমিতি কনি বলৈ গলে তাত যি মন যায় তাকে কব পাৰিছিলো। নিজৰ । কথা ও সভাত কোর। দস্তুৰ আছিল । কিন্তু আজিকালি সি নিয়ম নাই । আগৰ নিয়ম ইংৰাজী মতেৰে শোধন কৰা হৈছে। সেই শোধিত নিয়ম অনুসাৰে সভাত নিজৰ বিষয় কোনো কথা উলিয়াব। নাপায়। কিন্তু আজিৰ সভাত আপোনালোকৰ আজ্ঞা লৈ, ইংৰাজী নিয়ম ভঙ্গ কৰি বন্ধুতাৰ আদিতে, ঘোষাৰ স্বৰূপে, আষাৰ চেৰেক নিজৰ কথা কব খুজিলে। এই কথাত আপোনা লোকে যেন মোৰ অপৰাধ নধৰে । ( সজ সজ শব্দ )