পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/৮৩

৫ম দৃশ্য

৭৩

কৃষ্ণলীলা

 কংসৰাই ৰাজ ৰাজেশ্বৰ-কিহৰ
 অভাব। কিশোৰী সুন্দৰী তুমি, নিজে
 জানা দেখোঁ এই বয়সত কত আশা।
 জাগি থাকে হিয়াত সদাই। সুবেশিত
 হৈ থাকিবৰ কত ইচ্ছা। ধনবান চাই
 ধন দিলে কিবা যশ? সুখ অভিলাষী
 ডেকা দ্ৰৰিদ্ৰ হলেও। ডেকা স্বপ্নময়
 প্ৰাণ; আহা আহা সখী লাহৰি হাতেৰে
 স্নেহে কৰা প্ৰসাধন দুয়োৰো আমাৰ।
কুঁজী। জগতত কোন আছে ইমান সুন্দৰ
 তোমালোক দুয়ো যেনে। এই গন্ধ দ্ৰব্য
 তোমালোক বিনা কাৰ গাত শোভিব
 সুন্দৰ। স্বভাৱতে পূৰনাৰী যদি মই
 তথাপিও প্ৰাসাদৰ দূষিত বতাহে
 কলুষিত দেহা মোৰ। কেতিয়াও কিন্তু
 কঠোৰ হৃদয় মোৰ গলা নাই দেখি
 কোনো নৰ। আজি প্ৰভু কোন নৰৰূপী
 দেৱ শিশু মৰ্ত্ত্যলৈ আহিলানো নামি?
 নাৰী হিয়া পমি গল। অপবিত্ৰ ই কৰ
 পৰশ, কেনেকৈ হাত দিম শ্ৰীঅঙ্গত?
 ক্ষমা কৰা নাথ। এই লোৱা প্ৰসাধন
 সামগ্ৰী সকলো, নিজে নিজে পিন্ধি লোৱাঁ।
কৃষ্ণ। সখী, নিতান্ত কাতৰ শুনি তোমাৰ
 বচন। জানো মই ৰাজ প্ৰাসাদত