নিচলা নাৰীৰ বহু নিৰ্য্যাতন হয়।
কিন্তু সখী অৱস্থাৰ দাস নৰনাৰী।
কোমল হৃদয় তব, অৱস্থাত পৰি
ধৰিছা ই ব্যৱসায়। মন এতিয়াও
পৰম পবিত্ৰ তব। কামনাৰেপূৰ্ণ
হিয়া হোৱা নাই কলুষিত এতিয়াও
অপবিত্ৰ ইন্দ্ৰয় বিকাৰগ্ৰস্থা হৈ।
আহা সখী চাওঁ তুমি কেনে ৰূপৱতী।
কুঁজী। (বলোৰামলৈ চাই)।
এখেত বা কোন বীৰবেশী সুপুৰুষ,
কথানো নেপাতে কিয় নিমাত নীৰব?
বলোৰাম। দয়া কৰি চন্দনে চৰ্চ্চিত কৰি দেহা
দিয়াঁহে যুৱতী। কথা কব নেজানো
বিশেষ। ৰসিক প্ৰবৰ ভাইটিযে
মোৰ, কোৱা কথা তেওঁৰে লগত।
কুঁজী। (কৃষ্ণলৈ চাই )
জানো মই কুঁজী, অতি কুৎসিতা ৰমণী
সেই দেখি যতে ততে পাওঁ অপমান।
উপেক্ষে সুন্দৰগণে। ৰূপৱতী বুলি
মাতিলা মোহন কিন্তু সিয়ো যে কৌতুক
মাত্ৰ। লোৱা প্ৰসাধন প্ৰিয়, যাওঁ মই।
ঘৃণিতা কুৎসিতা নাৰী তিয়াগিম প্ৰাণ।
[ কৃষ্ণই কুঁজীৰ ভৰিত গছকি ধৰে, বাহুত ধৰি পোন কৰি দিয়ে। কুঁজ নাইকীয়া হয়, কুঁজী অতি সুন্দৰী মুৰ্ত্তি হয়।]
