এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫ম দৃশ্য]
৯৩
কৃষ্ণ লীলা
স্বামী গতি মোৰ। স্বামীৰ লগতে গৈ
উঠিম চিতাত। দিব্যৰূপ ধৰি সৌৱা
যায় স্বামী বৈকুণ্ঠধামলৈ। ৰবা, ৰবা
স্বামী মোৰ, মোকো লৈ যোৱা ময়ো যাওঁ।
কিন্তু যাবৰ আগতে কৈ যাওঁ আজি,
কায়মনোবাক্যে যদি সতী হওঁ মই,
তেন্তে মোৰে দৰে প্ৰভু তোমাৰ পত্নীও
কান্দিব এদিন দেখি তব মৃতদেহ।
পিতা উগ্ৰসেন, দুষ্ট পুত্ৰে দিলে দুখ,
বাইদেউ দৈৱকী জননী, পালা দুখ
জীৱনত বহু এবে সুখে ভুঞ্জা ৰাজ,
যাওঁ মই স্বামীৰ লগতে।
কৃষ্ণ। | নমো নমো সতী মামী সাদৰি জননী
মোৰ। সতী বাক্য কেতিয়াও নহয়
বিফল। এই শাপ আশীৰ্ব্বাদ মোৰ;
ব্ৰহ্মা হৰ আদি কৰি ত্ৰিদশ দেৱেও
ভুগিব লাগিব কৰ্ম্মফল। কৰমৰ
ফল মই নিশ্চয় ভুগিম।
মন্ত্ৰী। মথুৰা ৰাজ্যত ৰজাৰূপে বহক
এতিয়া প্ৰভু (কংসৰ ৰাজমুকুট হাতত
লৈ কৃষ্ণৰ আগত আঠু লয়)
কৃষ্ণ। মাতামহ উগ্ৰসেন আহি পাটত
বহক। মন্ত্ৰী, বৃদ্ধ, জ্ঞানী অভিজ্ঞতা।
