অনঙ্গ— (হাঁহি) হাঁহিবৰ নো কি কথা হল মোৰ বান্ধ?
সুন্দৰ—(ডাঙৰকৈ হাঁহি) অনঙ্গ মোৰ বান্ধ তিৰোতা...বান্ধ। তিৰোতাৰ বুদ্ধি মূৰৰপৰা নোলায় পেটৰপৰাহে ওলায়। (হাঁহে)
ৰাজমাও—(সুদৰ্শনক) বাপা সুদৰ্শন, ঠিক জানিলো ইয়াৰ কিবা মূৰৰ বিকাৰ হৈছে। ইযাক শাস্ত্ৰই নুশুজে।
[ সুন্দৰে আকৌ ডাঙৰকৈ হাঁহে। এইবাৰ ৰাজমাৱে “নোৱাৰো তোৰ লগত মোৰ বোপাই” বুলি তাৰপৰা ওলায যায় ]
সুদৰ্শন—কিনো কথাত হাঁহা। মইয়ো নুবুজাকৈযে হাঁহিছো। কথাৰ গুৰিনো কত?
সুন্দৰ—এ, আমাৰ আইদেউতাৰ মূৰৰ কটুৰ মাটিত। আজি মোৰ আইয়ে ৰাজমুকুটৰ ভিতৰত কইনা এজনী লুকাই আনিছিলে মোৰ বান্ধ—ৰাজমুকুটৰ ভিতৰতে।
অনঙ্গ—(কৃত্ৰিমালিৰে) বৰ ভালৰে কথা। পিছে বান্ধই বা কি কলে?
সুন্দৰ—ৰাজকুটটো গধুৰ। তাৰেই ভাৰ দুৰ্বহ। আৰু নো আন এটা ভাৰ তাত কিয়?
[ অনঙ্গ আৰু সুদৰ্শনে হাঁহে।]
সুন্দৰ— (চিন্তাযুক্ত হৈ) বন্ধু, তোমালোকে যিয়েই কোৱা লাগে, মই আইৰ এনে প্ৰস্তাৱত মত নিদিও। বন্ধু, ইয়াৰপৰা মোক তোমালোকে উদ্ধাৰ কৰিব নোৱাৰানে?
সুদৰ্শন—মোৰ কিন্তু মত আন। বিবাহ বান্ধনিত সামাজিক আৰু শাৰীৰিক ভাবে সোমাইও তুমি মন আঁতৰত ৰাখিব পাৰা। সিযে হলে সামাজিক প্ৰথাও উলংঘ নহয়, মাতৃ আজ্ঞা আৰু প্ৰজাৰ আগ্ৰহো ৰয়। একো ক্ষতি নহয়।
সুন্দৰ—হব। তিৰোতা আৰু সোঁচৰা ব্যাধি একে বস্তু। আৰু এই
