এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
বুলিব ধৰিলে বুৰী দুহাত ফুৰাই;—
“নকৰিবা শোক আই! নাভাবিবা তুমি
সমাজিক মিছা বুলি, ফলিয়াব পাৰে।
আহিলেও পাৰে ৰজা আহিব ইয়াত,
কেতিয়া কি ঘটে, কব কোনেও নোৱাৰে।
অকস্মাতে খঙ্গ কৰি, নাভাবি নাচাই
ত্যজিলে তোমাক হায়! মহাৰাজে আই!
অনুতাপ বেজাৰত আাকউ এতিয়া
কান্দিব ৰজাৰ পাৰে মন প্ৰাণ হিয়া।
আকউ তোমাক তেওঁ নিব পাৰে আই!
নিব যে নোৱাৰে এনে অসম্ভব নাই।
তোমাৰ ভাগ্যৰ ফুল ফুলিবও পাৰে,
ফুলিলে কোনেও আই! জপাব নোৱাৰে।
পুৱাৰ সপোন দেখোঁ, সছা বুলি কয়,
ঘটিব তোমাৰ ভাল সেয়ে যদি হয়।
সমাজিক মিছা বুলি নাভাবিবা আই!
কেতিয়াবা সমাজিক ঠিক ফলিয়ায়।”
“সপোন মনৰ ভ্ৰান্তি,” কয় কুঁৱৰীয়ে
“সছা হোৱা হলে, কত অভাগীয়ে বাই!
পালে হয় ওলোটাই প্ৰাণৰ পুতেক
গইছে যি অকালত হিয়া–ঢাকুৰাই ।
কত বিধৱাই হায় পালে হয় পতি
(গইছে যি অভাগীক থই কন্দুৱাই)
কত বিৰহীয়ে, পালে হেতেন প্রণয়ী
