পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/৪১

২৭

চতুর্থ সর্গ।

“মনিমৰা” খাৰু জ্বলে পােহৰাই কোঠা
মৃণাল সদৃশ, আহা! হাতত ধুনীয়া।
আঙ্গুলীত জিলিকিছে লাহৰ আঙ্গঠী
জেঠি-পটা গৰু-চকু বাবৰি ফুলীয়া।
বদলাৰে বনকৰা পিন্ধি আছে ৰিহা
ন মেখেলা শিংখাপৰ (ভমকা ফুলীয়া);
জিলিকিছে সেন্দুৰৰ ফোঁট কপালত,
কেনে মনােহৰ শোভা, মধুৰ, অমিয়া।
জোলাৰ-হাতৰে-বােৱা গুনাৰ-ফুলায়
পাৰি দিয়া কাপােৰত বুটা জিলিকিছে।
এনয়ে ধুণীয়া, তাতে কুঁৱৰীক পাই,
সােনােৱালী বুটা আৰু দুগুনে জ্বলিছে।
মিহলি হইছে যেন সুৱগা সােনত,
কিম্বা পদুমৰ গাত অগুৰু চন্দন,
কিম্বা শােভদেৱী নিজে আহিছে ইয়াত
(ৰাণীৰ কাষত) লই শােভা অতুলন।
দেখিছোঁ অনেক ৰূপ এই দুচকুত
বহু সুন্দৰীৰ বহু ফটোগ্ৰাফ ছবি,
পঢ়িছোঁ কাব্যত বহু নায়িকাৰ ৰূপ,
মনােহৰ কৰি যাক আঁকিছিলে কবি।
দেখিছোঁ বিয়াত কত ৰূপহী ছােৱালী
লানি লানি পিন্ধে ফুল খোঁপা ভৰি ভৰি,
ৰঙ্গাচন্দনৰ ৰেখা লয় কপালত,
সেন্দুৰ নীলৰ ফোঁট সাৰি সাৰি কৰি।।