এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৯
তৃতীয় সৰ্গ
(গইছিলে যি যি কই গোলাপী সখীয়ে)
লিখিব ধৰিলে চিঠি তেনেকুৱা কৰি:—
“পৰাণৰ নন্দ মোৰ! হৃদয় দেৱতা।
কিয় হলা প্ৰাণনাথ এনুৱা নিৰ্দ্দয়?
নেদেখি তোমাক মোৰ কান্দিছ পৰাণ,
বিৰহৰ জুযে হায়। দহিছে হৃদয়॥
যি দিনাই গলা নাথ। তুমি তীৰ্থলই
সি দিনা অবধি সুখ নাই অভাগীৰ!
মৰিশালী যেন লাগে এই ৰাজপুৰি,
নবহে একোতে মন হৃদয় অথিৰ!!
চৰাইৰ দৰে হায়। যদি দিলে হয়
আমাকো ঈশ্বৰে পাখী, তোমাৰ কাষত
উৰা মাৰি গই মই পৰিলো হেতেন
আকাশত কৰি ভৰ, উলাহ মনত।
নহলোঁ চৰাই নাথ, অৱলা তিৰুতা
কেনেকই পাম হায়! তোমাৰ কোষৰ,
অমিয়া শান্তিৰে ভৰা সুখময় ঠাই?
সি শোকে কান্দিছে ঘনে অথিৰ অন্তৰ।
কিন্তু যে নাজানো নাথ! মই যেনেকই
কান্দিছোঁ ইয়াত আজি তোমাক সুৱৰি,
কান্দিছা কি সেই দৰে ভাবি অভাগীক
তুমিও সি বিদেশত বিৰহত পৰি?
নহয়, নহয় নাথ। মই ভবা ভূল,
পুৰুষৰ হিয়া হায়! শিলেৰে বন্ধোৱা
