এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮
কমতাপুৰ ধ্বংশ কাব্য।
চোৱাঁহি সোমাই কোঠা, লাৱণ্য মধুৰ,
চাই কৰাঁ আপোনাৰ নয়ন সাৰ্থক।
"ৰজাঘৰ" বুলি তুমি নকৰিবা ভয়,
লেখক, পাঠক পাৰে আহিব ইয়াত।
কি স্বৰগ, কি নৰক, কি পাতাল পুৰি,
যাওঁ আমি সকলোতে, পৰ্ব্বত-গুহাত।
নাই ক’তো এনেকুৱা গোপনীয় ঠাই,
নোৱাৰে যলই যাব লেখক পাঠক।
নিৰ্ভয় মনেৰে তুমি চোৱাঁহি সোমাই
মনোহৰ ৰূপ, কৰা জীৱন সাৰ্থক।
ৰাতি হ’ক দিন হ’ক, যেতিয়াই হয়,
আমি দুয়ো পাৰোঁ যাব সকলো ঠাইতে।
কাৰো সাধ্য নাই ক’তো বাধিব আমাক,
কিয় কৰা ভয় তুমি, পাঠক! মিছাতে?
এনেকুৱা ভয়াতুৰ নহ’বা পাঠক!
সাহসে ভৰোঁৱা হিয়া পুৰুষৰ দৰে।
লেখক, পাঠক পাৰে আহিব ইয়াত
“নিশা-চোৱা” ৰখিয়াই একোকে নকৰে।
আাহাঁছো। পাঠক! তুমি সৌৱা চোৱাঁহিছো,
ধীৰে ধীৰে ভয় মনে উঠিল কুৱৰী
ৰজাৰ কাষৰ পৰা, লেখনী চিয়াঁহি,
এডোখৰ সাঁচি পাত আনিলে বিচাৰি।
জানো, ৰজা সাৰ পাই, এই ভয় মনে,
শঙ্কাৰে ভৰাই হিয়া কৰি লৰালৰি,
