এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
তেওঁৰ মুখত, বহি নইৰ পাৰত
সন্ধিয়া বেলিকা দুয়ো আনন্দ মনত।
ঠউকী-বাঠুকী ঢউ সি সুৱলা গানে
ধৰিলে প্ৰশান্ত ভাব, আকাশৰ তৰা
পৰিছিল যেন খহি উন্মত্তৰ দৰে
তেঁওৰ মুখৰ শুনি মধুৰ সঙ্গীত।
আৰু কত কথা সথি! পৰিছে মনত,—
ভাবিলে পৰাণ মোৰ বিয়াকুল হয়!
জনমে এনুৱা ভাব, লই দুটী পাখী
তেঁওৰ কাষত যেন উৰি পৰোঁ গই।
নহ'লোঁ চৰাই সখি! হলো যে মানুহ,
নাইকিয়া পাথী হায়! নোৱাৰো উৰিব।
তীৰ্থলই গই তেঁও আছে বিদেশত,—
কেনে কই পাম সখি! তেঁওক দেখিব?
গইছিলে কই তেও যাবৰ কালত
ফুৰাই লাহৰী হাত দুখানি গালত,
চিঠি দি থাকিবা প্ৰিয়ে! যদি কাকো পোৱা
(তীৰ্থ-যাত্ৰী কমতাৰ) গঙ্গালই যোৱা।
পমিলী বুঢ়ীয়ে কলে—কাইলই হেনো
কোনোবা কোনোবা বোলে যায় গঙ্গালই।
সিহঁতৰ হাতে সখি! দিওঁছো এখন,—
চিঠি লিখি মোৰ হই দিবা ভালকই।”
"একো কথা নাই সখি!” কলে কুঁৱৰীয়ে,
দিম মই চিঠি লিখি, তুমি কই যোৱা
