পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১৬৪

১৫২

কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য।

নিতে কৰে প্ৰিয় কাম, কচিতো নকৰে
যি কৰিলে পোৱা তুমি দুখ হৃদয়ত;
সেয়ে সুখী, ভোগী হই মৰ্ত্তত বিছৰে।
পালন নকৰে যিটে তোমাৰ আদশে,
নিতে নিতে কৰে কাম অপ্ৰিয় তোমাৰ,
সেয়ে হয় দীনদুখী জগত মাজত,
মুৰত নিতউ তাৰে কেলেশৰ ভাৰ।
এই কথা কিন্তু প্ৰভূ! নোশোভে তোমাত!
কিয়নো,—সৰ্ব্বজ্ঞ তুমি, সৰ্ব্বশক্তিমান,
স্ৰজোঁতা সবৰে, তুমি জানা সকলোকে;
কিয়নো নিদিলা তেনে সকলোকে জ্ঞান।
সৃজন কৰোতে হায়! সকলো নৰকে
ভালভাৱে জ্ঞানে স’তে কিয় নিসৃজিলা
অজ্ঞানতা অন্ধকাৰ কিয় বহুতৰ
অন্তৰত সুমুৱাই দুৰ্দ্দশা কৰিলা?
সৰ্বশক্তিমান তুমি জগতৰ পিতা,
কিন্তু কি কাৰণে কৰা এনুৱা অন্যায়?
দয়াৰ সাগৰ বুলি সকলোৱে কয়,
নামে মাথোঁ তেনেকুৱা, কিন্তু দয়া নাই।
পক্ষপাতে ভৰা যাৰ মানস অন্তৰ,
কোনে বোলে সি জনক দয়াৰ সাগৰ?
বুৰীয়ে যে কান্দে আজি চকু পাণী টুকি,
সি কাৰণে জগদীশ! কোন তেনে দোষী?
এই যে দেখিছা প্ৰভু! শ্মশান মাজত