পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১১১

৯৭

দশম সৰ্গ।

ৰাখিব কমতাপুৰ নতু ধ্বংশ পায়।
“তোমাৰ নিজৰ ৰজা কৰে উপদ্ৰৱ,
বুলিলে নবাৰে ধীৰে মন্ত্ৰীলই চাই,
“কি কৰি বাধিম মই? কিৰূপে ৰাখিম
উপদ্ৰৱ পৰা মন্ত্ৰী! হাত সৰুৱাই?”
“নবাব চাহাব।” ধীৰে বুলিলে মন্ত্ৰী,
“কিয় নােৱাৰিব? যদি তুমি ইচ্ছা কৰা
ফউজ পঠাই দিয়াঁ সেনাপতি সতে,
কঢ়ি লােৱাঁ ৰাজ্যৰ নীলামৰ পৰা।
অত্যাচাৰী খেন-ৰজা থোৱাঁ বন্দী কৰি,
ৰাজ্যভাৰ লােৱাঁ তুমি নিজ হাতলই
আপুনি চলােৱা ৰাজ্য, নিজে কৰা ভোগ।
কৰা যদি তাকে, তেন্তে ৰাজ্য ৰক্ষা হয়।”
“কমতাৰ সৈন্য সেনা অতি পাৰগত
মন্ত্ৰীলই চাই পুনু-নবাবে বুলিলে,
“আমাৰ ফউজে জয় নােৱাৰে কৰিব;
হ'ব পাছে অতি লজ্জা, যুদ্ধত হাৰিলে।”
“নবাব চাহাব! যুদ্ধ হবই বা ক’ত?
কোনেনো কৰিব ৰণ নীলামৰ হই?
তলে তলে সৈন্য সেনা, সকলােটী প্ৰজা,
সকলোটী নীলামৰ ঘােৰ বিপক্ষই।
তুমি সৈন্য পঠিয়ালে, কিম্বা তুমি গ'লে,
কমতা নগৰ বাসী সকলোটী প্ৰজা
ল'বহি তোমাৰ পক্ষ, কৰিব সহায়।