পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১১০

৯৬

কমতাপুৰ ধংস কাব্য।

কি দুখ মনত মন্ত্ৰী? জ্বলিছে বুকুত
কেনুৱা শােকৰ জুই? অৱস্থা ৰাজ্যৰ
কোৱাঁ কেনেকুৱা? ৰজা আছে নে কুশলে?
আছে ভালে সকলােটী ঘৰতাে তােমাৰ?
কিন্তু, কি শােকত আজি চকুপানী বলে?
“নবাব চাহাব!” ধীৰে বুলিলে মন্ত্ৰীয়ে,
“কিনাে কম আৰু হায়! ঘৰৰ কুশল?
তুলিছিলাে এটা ল'ৰা তাকে হেৰুৱালো!
অকালত সিও মােক এৰি গুছি গ'ল!”
এই বুলি শােকে মন্ত্ৰী কান্দিৰ ধৰিলে,
চকুৰ চকুলো টুকি, (বাপেকিৰ মন!)
“কিনো হইছিলে মন্ত্ৰী?” শুধিলে নবাবে,
“কি ৰােগত তিয়াগিলে পুতেৰে জীৱণ?”
নাই হােৱা একো তাৰ, নবাব চাহাব!
পাপীষ্ঠ ৰজাই তাক কটালে মিছাত!
অদোষত; সেই বুলি জ্বলিছে অগণি
পুৰি দেই আজি মােৰ ব্যাকুল হিয়াত।
ঘােৰ অত্যাচাৰী হ'ল নীলাম্বৰ ৰজা,
উপদ্ৰৱ কৰে নিতে মিছাতে প্ৰজাক।
আঁতৰিলে শান্তিদেবী নগৰৰ পৰা;
হৰিলেহি ক'লা মেঘে সুখৰ জোনাক।
মিছা অত্যাচাৰ আৰু সহিব নােৱাৰি,
সকলাে প্ৰজাই মােক দিছে পঠিয়াই,
অশেষ মিনতি সতে জনাব তােমাত,