⸻
পুথি লিখিলেই বোলে পাতনি লিখিব লাগে। আমিও পাতনি স্বৰূপে কেই শাৰী মান লিখিলো, মৰমীয়াল পাঠক-পাঠিকসকলে যেন দ৷ই দোষ নধৰে, ইয়াকেহে গোহাঁৰী কৰিলো।
“বিৰহিণী বিলাপ কাব্য'ৰ “ওপৰঞ্চি” আৰু “সমৰ্পন” অংশটী বাদ দিলে, ‘তলসৰা ফুলৰ” সমুদায় লিখনি লিখোতাৰ চেঙ্গেৰা কালৰ লিখা। “বিৰহিনী বিলাপ কাব্য” ইং ১৮৯৬ চনত, আৰু “কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য” ইং ১৮৯৯ চনত।
অসমীয়া সাহিত্যত এনেকুৱা পুথিৰ কিবা বিশেষ আৱশ্যক আছেনে নাই, সেইটো লিখোঁতাই এতিয়ালৈকে থিৰাং কৰিব পৰা নাই। সেই বুলি তেও ইমান দিনে তেওঁৰ "তলসৰা ফুল' প্ৰকাশ কৰিবলৈ আগবঢ়া নাছিল। সম্প্ৰতি তেওঁৰ কেইজনমান পঢ়াশলীয়া বন্ধুৰ বিশেষ আগ্ৰহ দেখি “তলসৰা ফুলৰ দুটী" প্ৰকাশ কৰিলে। এই সম্পৰ্কে আমাৰ পঢ়াশলীয়া বন্ধু সৰুচৰাই বাগিছাৰ ম্যানেজাৰ জীযুত শিবপ্ৰসাদ বৰুৱাৰ নাম বিশেষকৈ উল্লেখ যোগ্য। মৰমীয়াল পাঠক পাঠিকা সকলৰ পৰা এইদুটীয়ে মৰম চেনেহ পালে, ‘তলসৰা ফুলৰ” বাকি কেইটীও লাহে লাহে প্ৰকাশ কৰা যাব।
বৰ্ত্তমান সময়ত লিখোঁতা পৰাধীন, সময়ৰ বৰ নাটনি; পুথি
