পৃষ্ঠা:কমতাপুৰ ধ্বংস কাব্য.djvu/১০৩

৮৯

নৱম সৰ্গ।

কোৱা নাথ! কিয় মোৰ সখীটী নাহিলে?
এই বুলি কুঁৱৰীয়ে ৰল মনে মনে,
কিবা ভাবি টোপা টোপে চকুলো টুকিলে।
কুঁৱৰীৰ কথা শুনি বুলিলে ৰজাই,
“নাকান্দিবা প্ৰিয়তমা! কালি শেষ হ’ল
তোমাৰ সখীটী সেই ছোৱালী কালৰ।
নন্দ সতে দুৰ্ভাগিনী স্বৰ্গলই গ’ল।
অনুৰাগ সুখে হায়! মাধই লতাই
ভূজ-ফাঁহে তমালক যিৰূপে মেৰাই,
বিৰহ-ব্যাকুলা হায়! দুখুনী গোলাপী
নন্দকেই মেৰিয়াই সিদৰে পলায়!”
এই বুলি ধীৰে ধীৰে কলে সকলোটী,
আদি অন্ত সকলোৰে, —তেও কোনেকই
কটালে নন্দক আৰু কি কৰি সখীয়ে
তিয়াগিলে প্ৰাণ বায়ু আত্মঘাতী হই।
“এয়েই আছিলে সখি! ভাগ্যত তোমাৰ!"
চকুপানী টুকি শোকে কুঁৱৰীয়ে ,
বিৰহ-জুইত নউ ছাই হওতেই,
প্ৰণয়ীৰে সতে তুমি গ’লা স্বৰ্গলই
আত্ম-বিসৰ্জ্জন কৰি প্ৰণয়-শলনী,
আনন্দ মনেৰে সখি! গ’লা স্বৰগত,
জগতত ৰাখি কীৰ্ত্তি অমূল্য অমৰ,
তোমাৰ নিমিত্তে আৰু নাকান্দো মনত।
একে থিৰে চাম নিতে সি দেশৰ ফালে,