পৃষ্ঠা:কদম-কলি বেজবৰুৱা.pdf/৭৪

৬৪

কদম-কলি

 কৰি, পিন্ধি বস্তু হওঁ সমাহিত। বিবস্ত্ৰ
 শৰীৰ ঢাকি, কৰোঁ ঝাণ্টে লজ্জা নিবাৰণ!
 [সকলোৱে লৰালৰিকৈ পানীৰ পৰা উঠি, যেয়ে,
 আগতে যাৰ কাপোৰকে পালে, বাছি
 লবলৈ সময় নাপাই তাকে পিন্ধিলে। শৰ্ম্মিষ্ঠাই
 নাজানি দেৱযানিৰ কাপোৰ পিন্ধিলে। ]

দেৱযানী—হঁয়েৰা শৰ্ম্মিষ্ঠা, বৃষপৰ্ব্বাৰ জীয়াৰী!
 কোনটো সাহেৰে তই পিন্ধিলি কাপোৰ
 মোৰ? শুক্ৰচাৰ্য্য কন্যা মই। তোৰ মই
 গুৰুৰ নন্দিনী; শিষ্যা তই মোৰ। নকৰি
 সঙ্কোচ, পিন্ধিলি বসন মোৰ?—
 অসুৰৰ জীয়ৰীৰ স্পৰ্দ্ধা দেখি মই
 মানো আচৰিত! যেন দেৱযানী সমনীয়া
 তাইৰ! ফুৰোঁ একেলগে দেখি তই
 পাহৰিলি হব নিজা ঠাই? আশৈ পাই
 জাঁপ দিলি দেখোঁ গললৈকে মোৰ?—
 নাই দেখা, নাই শুনা এনে অত্যাচাৰ,
 অগোচৰ সপোনৰ মোৰ।
 জান নে কি হঁয়, এই অত্যাচাৰৰ ফলত,
 শ্ৰেয়োলাভ কদাপি নহয় তোৰ?—

শৰ্ম্মিষ্ঠা— কিহৰ বাবত তুমি কৰিছা ইমান
 খং হেৰা দেৱযানী? ভীমটোকা ভয় লগা
 গপ, দেখুৱাইছা কিহৰ নিমিত্তে?