ষ্টোভৰ ওপৰত প্ৰেছাৰ কুকাৰটোৱে অকস্মাৎ আৰ্তনাদ কৰি উঠে। মামুৰ কেতিয়াবা
কান্দোন ওলাই আহে।
এই এমাহ অৱশ্যে আকুলৰ সেই বিষয়ে চিন্তা কৰিবলগীয়া হোৱা নাই। মামু তাইৰ মাকৰ ঘৰত আছেগৈ। সি নিজেই সিহঁতক থৈ আহিছে। গতিকে এঘাৰ বজালৈকে অফিছত কাম কৰিব পৰা যাব। মাজতে মাথোন ৰাতিৰ সাঁজটোৰ লেঠা। তাৰো ব্যৱস্থা আছে। ওচৰতে আছে ছেণ্ট্ৰেল টেলিগ্ৰাফ অফিছৰ বিভাগীয় কেণ্টিন। নিশা চাৰে ন বজাত সেইখনো বন্ধ হ’ব। তাৰ আগতে খোৱা কামটো সি সামৰি থোৱাৰ কথা ভাবিলে।
আকুলে মন কৰিলে, আচলতে তাৰ ভোকেই লাগিছে। লৰালৰিকৈ সি আধা কিলোমিটাৰৰো কম দূৰত্বৰ কেণ্টিনখনলৈ বুলি ওলাল।
কেণ্টিনত ভাতৰ কাঁহীত আৱিষ্কৃত এডাল চুলিক কেন্দ্ৰ কৰি ইতিমধ্যেই এখন সৰু সুৰা যুদ্ধ আৰম্ভ হৈছে। কেণ্টিনৰ পৰিচালক মহোদয়ে সেই চুলিৰ নৈতিক দায়িত্ব হয়তো স্বীকাৰ কৰা নাই। সিটোপক্ষই উত্তেজিত হৈ কাঁহীখন নিক্ষেপ কৰিছে শূন্যলৈ। কাউণ্টাৰত এখন আইনা ভাগিছে। চৌপাশে বিক্ষিপ্ত হৈ পৰিছে ভাত-দাইল আৰু চালাডৰ অৱশিষ্ট।
ভাত খাই, সময়ৰ অপব্যয় নকৰি সি উভতি আহিল অফিছলৈ। চিঠিৰ ফাইলটো তেতিয়াও খোল খাই আছে। হয়তো সি জপাই থ’বলৈ পাহৰিছিল।
কিমান যে বিচিত্ৰ চিঠি, কিমান ধৰণৰ যে হাতৰ আখৰ! বহুতেই নিজৰ ঠিকনাটো নিদিয়ে, আন কিছুমানে চুবুৰীয়াৰ নামত কিবাকিবি লিখি মনে মনে ৰং চায়। কিছুমান প্ৰশ্নকৰ্তা নাম প্ৰকাশত অনিচ্ছুক।
তেনেকুৱা,— নাম আৰু ঠিকনাৰ উল্লেখ নথকা এখন চিঠিত হঠাতে আকুলৰ দৃষ্টি নিবদ্ধ হ’ল। তাত লিখা আছে,—মোৰ সাংবাদিক স্বামীয়ে মোক অকণো সময় দিব নোৱাৰে। আমাৰ একমাত্ৰ সন্তানটিৰ যত্ন মই অকলেই ল'বলগীয়াত পৰিছোঁ। মই অত্যন্ত মনোকষ্টত ভুগিছোঁ আৰু তেওঁৰ পৰা আঁতৰি অহাৰ কথা চিন্তা কৰিছো। আপুনি এটা সিদ্ধান্ত দিবনে?
আকুলৰ এনে লাগিল যেন এই চিঠিখন মামুৰ। অৱশ্যে মামুৰ হাতৰ আখৰ আকুলৰ মনত নাই। ডাকঘৰৰ মোহৰটোত থকা আখৰকেইটা পঢ়ি চাবলৈ সি এবাৰ চেষ্টা কৰিলে। নাই, অস্পষ্ট।
চিঠিখন মামুৰ হওক বা নহওক, এটা ভাল সিদ্ধান্ত এই মুহূৰ্তত তাকো লাগে। চিঠিখনৰ বাওঁফালে সি এটা টিকমাৰ্ক দিলে। তাৰপাছত চিঠিখনৰ তলত, য'ত প্ৰশ্নকৰ্তাৰ
নামটো থাকিব লাগে—স্কেচ্ছপেনটোৰে সি এটা নাম লিখিলে—মামু।
সাদিন বসন্ত সম্ভাৰ, ২০০১
