কিন্তু ইন্দ্ৰ দত্ত কোনখন চকীত বহিব?
কৰুণাই বিয়ালৈ বুলি ভাৰালৈ অনা প্লাষ্টিকৰ চকী এখন আগবঢ়াই দিছিল; নাৰায়ণে প্ৰবল আপত্তি কৰিছে। “কাঠৰ ভাল চকী নাই?”— নাৰায়ণে সুধিছে। ভাল চকী কিয়নো নাথাকিব! অৱশ্যে ভাল চকী বোলোতে যি ধৰণৰ চকীৰ কথা নাৰায়ণে বুজাব খুজিছে তেনেকুৱা এখন চকী দত্তহঁতৰ ঘৰত সঁচাকৈয়ে নাই। ওচৰৰ বৰদলৈহঁতৰ ঘৰৰ বাৰাণ্ডাত তেনেকুৱা সিংহাসনৰ নিচিনা এখন চকী আছে। কৰুণাই অনুমতি পালে দৌৰ মাৰি সেইখন আনিবই খুজিছিল। কিন্তু ফটো উঠিবলৈ অইনৰ ঘৰৰ পৰা চকী খোজাটো সমীচীন নে? দত্তই কৰুণাক ক’লৈ, “কোনো দৰকাৰ নাই। এনেও বৰদলৈ মানুহজন একাচেকা বিধৰ। তাতকৈ—"
নাৰায়ণে কথাৰ মাজতে বাধা দি কৈছে, “অলপ সোনকাল কৰক। নহ'লে যিকণ ৰ’দ আছে তাৰো মুদা মৰিব।”
শীতৰ আবেলি। বেলি সোনকালে লুকায়। ড্ৰয়িং ৰুমৰ পৰা এজনীয়া চোফা এখন কোনোমতে দাঙি আনি কৰুণাই সিংহাসনৰ অভাৱটো সাময়িকভাৱে পূৰণ কৰিলে। তাৰ পাছত এডাল সৰলৰেখাত পৰিয়ালটোৰ মূলবিন্দুবোৰ স্থাপন কৰি সি নাৰায়ণৰ পাছফালে থিয় হ'ল।
নাৰায়ণে কেমেৰাৰ লেন্ছখন অগা-পিছা কৰি ফ'কাছ দৈৰ্ঘটো মিলাই লৈছে। ইন্দ্ৰ দত্তই সৰলৰেখাডালৰ সোঁমাজত বহি পৰম তৃপ্তি অনুভৱ কৰিছে। সাংঘাতিক একো কৰিব নোৱাৰিলেও তেওঁ ল'ৰা-ছোৱালীকেইটিৰ অন্ততঃ এটা গতি লগাব পাৰিছে। এইকণ সুখ প্ৰবলভাৱে উপভোগ কৰিবলৈ তেওঁৰ মন গৈছে। আনকি এইযে ল’ৰা- ছোৱালী, নাতি-নাতিনীৰে পৰিবেষ্টিত হৈ একপি ফটো উঠাৰ আমেজ, এই আমেজটো ধৰি ৰাখিবলৈ তেওঁৰ মন গ'ল। তেওঁ মনে মনে ভাবিলে, নাৰায়ণক ছমাহৰ মূৰে মূৰে খবৰ দিয়াব লাগিব। এক বুজাব নোৱৰা আনন্দত তৃপ্ত হৈ তেওঁ কৰুণাক কৈছে, “ গুদাম ঘৰটোত কাঠৰ তক্তা কেইখনমান এনেয়ে পৰি আছে। বৰদলৈহঁতৰ নিচিনা চকী এখন ঘৰতেই বনাই ল’ব পৰা যাব। তই নহলে কাইলৈকে মিস্ত্ৰী এটাক লৈ আহিবিচোন।”
কৰণাই বোধহয় কেমেৰাটোলৈহে চাই আছিল। দত্তৰ কথাত সি হাঁ-না একো নকৰালৈ চাই তেওঁ ডবিয়াই সুধিলে, “শুনিছ?”
কৰুণা খপজপকৈ উত্তৰ দিলে, “শুনিছোঁ ছাৰ।”
নাৰায়ণে সকলোকে এবাৰ হাঁহিবলৈ কৈছে। তাৰপাছত ৰেডি, ওৱান-টু-থ্ৰী, ক্লিক্।
তিনিবাৰৰ ঠাইত নাৰায়ণৰ কেমেৰাটোৱে ছয়-সাতবাৰ চকু পিৰিকিয়ালে। তাৰপাছত এটা অৰ্ধবৃত্তত থূপ খাই থকা দত্ত পৰিয়ালৰ সদস্যসকল বিচ্ছুৰিত হ'বলৈ আৰম্ভ কৰিছে।
এনেকুৱা সময়তে ভনৰ বায়েকজনীক আৱেগিক হৈ পৰা দেখা গৈছে! মামুৱে তুলিক কৈছে, “মিতিলটোৱে ক্লাছ নাইন পালে দুবছৰমানলৈ মোৰ ঘৰলৈ অহাই নহ’ব ছাগৈ।”
