অদৃশ্য বন্ধু
মাঘ মাহৰ পুৱা বেলা। ফৰকাল শীতৰ বতৰ। বিশাল ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বুকুত উজনি সোঁতত এখনি পালতৰা নাওঁ।
সেই নাঁৱত মাক-দেউতাক, পেহাক-পেহীয়েক আৰু সৰু খুড়াকৰ সতে দীপু আৰু শ্ৰীয়ম। আৰু আছে পেহীয়েকৰ ল’ৰা ধীমান আৰু ময়ূৰ।
তেওঁলোকে ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বালিচ’ৰত সপৰিয়ালে বালিভোজ খাব। নাও যাত্ৰাৰে বালিভোজ খোৱা কথাটো সৰু খুড়াই উলিয়াইছিল। নাওখনো তেৱে ঠিক কৰিছে।
ময়ূৰ অলপ ভয়াতুৰ। নাৱত উঠিবলৈ ভয়। সি বাৰেবাৰে কৈ আহিল, নাওখন যাতে মানুহকেইটাই ভালকৈ চলায়। তাকে শুনি সৰু খুড়াই ময়ূৰক নিজৰ ওচৰত বহুৱাই ললে। তেওঁ ক'লে—
—‘নাৱৰীয়াই বঠা মাৰিব লাগে কিয়? নাও এনেয়ে চলি যাব’।
—‘কেনেকৈ ময়ূৰীয়ে সুধিলে’?
—‘অদৃশ্য বন্ধুৱে চলাই আহিছে নহয়’। সৰু খুড়াৰ কথা শুনি ওচৰত বহি থকা দীপুৱে সুধিলে— অদৃশ্য বন্ধু ক’তা?
—খুড়াই ক'লে— ‘যাক দেখা নেপায়, সেইয়াই অদৃশ্য। দেখিবা কেনেকৈ’?
—নেদেখা মানুহে নাও চলাব কেনেকৈ' ময়ূৰে ক'লে। তাৰ ভয়ো লাগিল।
সি মাকহঁতলৈ চালে সকলো কথা পতাত ব্যস্ত। ওচৰত অন্য নাও এখনো নাই। বহু দূৰৈত হে দুই এখন আছে।
—‘মোক অদৃশ্য বন্ধু দেখুৱাই দিয়া নাই’। দীপুৱে কুটুৰিলে।
অ’ অ’ দেখুৱাই দিয়া ময়ূৰে জোৰ দি ক’লে।
—খুড়াই ক’লে দেখুৱাবটো নোৱাৰো, পিছে ৰ’বা অদৃশ্য বন্ধুৰ কামকে
দেখুৱাওঁ।
