এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ৰুদ্ধশ্বাস
মই ভোগালী, কাবৌ কৰিছো
নামাৰিবি মোক তই আওমৰণে
অযথা উল্লাস প্ৰগতিৰ ত্ৰাসে
দেই পুৰি নিয়ে মোৰ কোমল হৃদয়
কৰযোৰ কাকুতি তোৰ চৰণে।
ৰঙিয়াল সেই মোৰ ৰঙালী ককাই
চপনীয়া হ’ল আজি তোৰে বুদ্ধি পাই
ৰেহ-ৰূপ সলাই বজৰোৱা হ’ল
ওখকৈ মঞ্চৰ তিৰ্বিৰণিত
অচিনাকি হ’ল সবে আই নে বোপাই।
সৰু ভাই কঙালী নিৰুদ্দেশ হ’ল
আজন্ম উপেক্ষাৰ বলি পঠা হ'ল
অনাদৰে ভাৰাক্ৰান্ত মন এটি লৈ
আকাশ বস্তিৰ অনুজ্জ্বল পোহৰত
কেনিবা অচিন বাটে নাইকিয়া হ’ল।
অকলে আছিলো এক ঘৰ ৰখীয়া
চকু চৰহাৰ ৰোষত হ’লো ঘূণীয়া
অপপ্ৰচাৰ অপ-সংস্কৃতিৰ প্ৰহাৰ
নকৰিবিচোন তই মোক বাৰম্বাৰ
কাবৌ কৰিছো, নকৰ মোকো সিফলীয়া।
৬৪ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
