তাইৰ লগত অনেক কথা পাতি থাকিল।
সি তাইক ‘জান মােৰ’ বুলি মাতি মাতি চাৰিওফালৰ বস্তুবােৰ এটা এটাকৈ দেখুৱালে, সেইবােৰৰ নামবােৰ ক'লে আৰু তাই ডাঙৰ হ'লে তাইৰ বাবে সি কি কি আনিব তাৰাে এক বিস্তৃত বর্ণনা দিলে।
তাৰ এনে লাগিল, সি যেন তাইক লৈ আকাশত উৰি ফুৰিব।
ৰাধাই গা-পা ধুই নােলােৱালৈকে সি তাইক এইদৰে ওমলায়েই থাকিল।
ৰাধা আজৰি হৈ অহাত তাইক গাখীৰ খুৱাবৰ বাবে দি দিলে।
সি আশা কৰিছিল, সিহঁত আহিবৰ সময়ত ৰাধাৰ মাকে অন্ততঃ নাতিনী জনীৰ প্রতি কিছু হলেও আৱেগ প্রদর্শন কৰিব। কিন্তু, তাৰ ভবাটো ভুল হৈছিল।
কিয় জানাে, মানুহগৰাকী অবিশ্বাস্যভাৱে উদাসীন হৈ থাকিল।
মনত প্রচণ্ড এক ক্ষোভ লৈ সি ড্রাইভাৰজনকে নির্দেশ দিছিল, ‘ব’লা’ !
ভাৰাঘৰটোত উপস্থিত হৈয়েই তাৰ যেন বৰ মুকলি মুকলি লাগিল।
আবেলি ওচৰৰ ভালেকেইগৰাকী মহিলা আহি কেঁচুৱাটো চালেহি আৰু ইটো সিটো মন্তব্য, উপদেশ আদি দিলেহি।
এই সকলােবােৰৰ মাজে মাজে ৰাধাৰ মনটো পঢ়ি চাবৰ বাবে সি চেষ্টা এটা কৰি থাকিল। তাৰ মনত সন্দেহেই হ’ল, সেইদিনাৰ অনুষ্ঠানটোলৈ সুৰেশ নাহিল কিয়, তাৰ উত্তৰটো তাইক কি সঁচাকৈয়ে নালাগে!
তাইক নালাগিলেও, তাক কিন্তু লাগে।
কিন্তু, উত্তৰটো সি পাব ক’ত?
উত্তৰটো সি পিছে পালেগৈ পিছদিনা অফিচতহে। তাকো, লগৰে দুজনে তাৰ পৰা যথেষ্ট গােপনীয়তা ৰক্ষা কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি কৰি পাতি থকা কথাখিনিৰ মাজৰ পৰা উফৰি উফৰি অহা শব্দ কেইটামানৰ পৰাহে।
তেওঁলােকৰ কথাৰ পৰা সি মাথোঁ ইয়াকে বুজিলে যে সেইদিনা সন্ধিয়া সুৰেশহঁতৰ কেম্পাছটোত হেনাে সাংঘাতিক ঘটনা।
মানে, সেই কেম্পাছটোতে থকা কোনােবা মহাবীর্যৱান এজনে ৰাস্তাটোৰ সিটো পাৰৰ কেম্পাছটোৰ ঢাপৰ কাঁইটীয়া তাঁৰৰ বেৰাৰ মাজেদি চমু বাট এটা উলিয়াই লৈ একাষৰীয়া কোৱাৰ্টাৰ এটাত বিৰহ বেদনাত বিলাপ কৰি থকা কোনােবা এগৰাকী সপােনকুঁৱৰীৰ লগত এনেয়ে আৰু অলপ ধেমালি ধুমুলা কৰি থাকোঁতেই কোনােবা চকুচৰহাই গম পাই হেনাে ঘৰটো ঘেৰি ধৰিলেগৈ আৰু সপােনকোঁৱৰ জনক ধৰি বান্ধি অলপ লপাথপাও দি শেষত আৰক্ষীৰ হাতত শােধাই দিলেগৈ।
তাৰ পিছততো আৰু বন্ধুৰ প্রতি বন্ধুৰ দায়িত্বৰ কথা আছে।
